پای صنعت گردشگری مراغه لنگ می زند . مسُولان به فکر چاره باشند

 ضنعت گردشگری یکی از صنایع پول سازو پر درآمد است که اغلب کشورهای جهان از آن به عنوان منبع اصلی تأمین هزینه­ های کشور استفاده می­کنند.

باعنایت به ظرفیت بالایی که کشور ما در این حوزه دارد. می­توان با یک سیاست گزاری صحیح، از این رهگذر به درآمد­های کلانی دست یافت و کشوررا از حالت تک محصولی و وابستگی به درآمدهای نفتی رها ساخت.

به دلیل فقدان یک برنامه­ ی دقیق، برای ایجادزیر ساخت ها و توسعه­ ی همه جانبه­­ ی این صنعت، امروز کشور ما در مقایسه­ با سایر کشورها از مزایای قابل توجه آن بهره­ ی کافی نمی ­ برد. کما این که بخش گردشگری ما در حال حاضرکمتراز کشور هند،  کشور ترکیه  عربستان سعودی و حتی  امارات گردشگرخارجی جذب می کند و این در حالی است که آثار تاریخی و جاذبه ­های گردشگری در کشور ما بیش از کشور های فوق است.

مراغه نیزبا وجود یدک کشیدن عنوان یکی از 10 شهربا بافت تاریخی کشورو پتانسیل­ های مهم در حوزه­ ی گردشگری نتوانسته توفیق لازم را درجذب گردشگردر حد مطلوب کسب کند. و از مزایای کم نظیر آن در سطحی قابل قبول بهره مند شود.

وضعیت نامطلوب صنعت گردشگری در مراغه نشان دهنده­ ی این واقعیت است که مدیران ذیربط، فاقد اراده­ ی لازم برای تحقق توسعه­ ی همه جانبه­ ی این صنعت بوده و از توانایی ­های کافی جهت نیل به این هدف مهم برخورردارنیستند.

بنابراین آن چه تاکنون ازپیشینه­ ی درخشان تاریخی­، جایگاه ممتاز کشوری و منطقه­ ای و پتانسیل­ های بی همتای گردشگری مراغه، نصیب مردم این شهرشده است جز مشتی شعار تکراری و وعده و وعیدهای عمل نشده نبوده و مسوولان این حوزه سال­ هاست مردم را با انواع وعده­ ها و دل مشغولی­ ها از جمله: ساماندهی رصد خانه ی مراغه ، نصب پلانتاریوم­ هایی که سال­ هاست در انبارخاک می­ خورند،ایجادسایت موزه ی رصدخانه، ساماندهی معبد مهر، ساماندهی آب­ های سنتی و غار معروف هامپوییل (کبوتر) و مرمت اساسی و احیا و آزاد سازی آثار و ابنیه­ ی تاریخی در حال فروپاشی ، مانند برج­های کبود و مدور سرگرم نموده­ اند. آن ها نه تنهامنشاء اثراتی مثبت و اساسی در پیش برد و شکوفایی این صنعت مهم نبوده­ اند،‌بلکه با اقداماتی چون ساخت و سازدر حریم آثار و ابنیه تاریخی و به خطر انداختن این اثارو محصور کردن آن­ها در حصار سازه های بتنی«با کاربری تجاری» ورها ساختن بهترین و شاخص ­ترین ابنیه­ ی تاریخی این شهر در مجاورت ویرانه ­ها و حتی تخریب بخش هایی از برخی آثار تاریخی به بهانه­ ی مرمت و بازسازی آن­هاونیمه تمام گذاشتن برخی از پروژه ­ها، موجب اتلاف وقت و عقب ماندگی صنعت گردشگری در مراغه شده ­اند.

همان طوری که اشاره رفت: از عمده ­ترین علل و عوامل بی رونقی صنعت گردشگری در سطح کشور و به تبع آن شهرستان مراغه نبود زیر ساخت­ های لازم مانند هتل ­ها و اقامتگاه­ ها و مهمانسراها، و فقدان پرسنل و کارشناسان متخصص در رأس امورو در نهایت ضعف مدیریت، در این حوزه اشاره نمود.

وجود این کاستی­ ها طبعأ چشم انداز مناسبی را برای اینده­ ی گردشگری بویژه در مراغه ترسیم نمی­کند و لازم است مسوولان ذیربط به فکرچاره­ ی اساسی برای نجات این صنعت از مخمصه­ فعلی باشند.

مسوولان امور شهری مراغه در حرف و شعارصنعت گردشگری را یکی ازمحورهای دوگانه­ ی توسعه مراغه قلمداد نموده و روی آن حسابی جداگانه باز می­ کنند اما در عمل به آن بهای لازم را نمی­ دهند. جا دارد متولیان این بخش طی آماری، شمار واقعی گردشگران خارجی  و داخلی را« به تفکیک » به مردم گزارش کنند و بگویند سهم شهرستان 250 هزار نفری مراغه از درآمدهای گردشگری چه بوده و این سهم در سال های اخیر نسبت به مدت مشابه خود چند درصد رشد داشته است و آیا با چنین سهمی می­توان گردشگری را محورتوسعه ی مراغه قلمداد کرد یا خیر؟

بدیهی است که این معجزه­ ی اقتصادی اگر به درستی مدیریت شود می ­تواند با ایجاد فرصت­ ها ی شغلی، ازجمله صنایع دستی- هتل داری – حمل و نقل- خوراک و پوشاک و حتی تولیدات فرهنگی رونق اقتصادی مراغه را در پی داشته باشد وگرنه حرف زدن از پیشینه و تاریخ و فرهنگ و آثارو ابنیه و میراث­ ها و مشاهیر و مفاخر و... این شهرستان کاری است بیهوده و عبث که جز اتلاف وقت و دادن امید کاذب به مردم فایده­ ی دیگری نخواهد داشت.

یررسی علل توسعه نیافتگی مراغه قسمت اول

درباره ی توسعه نیافتگی و عقب ماندگی مراغه و اینکه این شهر تاریخی و کهن با وجود شایستگی­ ها و استعدادهای بالقوه ی فراوان برای توسعه و شکوفایی در عرصه­ های اقتصادی، عمرانی و فرهنگی طی سالیان دراز عمر خود از رشد و پیشرفت مطلوبی برخوردار نبوده و در مقایسه ی با شهرهای دور و نزدیک در بیشتر زمینه­ ها سیر نزولی و قهقرایی پیموده و از قافله تیز پای سازندگی و عمران فرسنگ­ ها فاصله گرفته است، تاکنون  نظرات متعددی ابراز شده و مقالات مبسوطی توسط دلسوزان و علافمندان به توسعه­ ی شهری در مطبوعات گوناگون «چه مطبوعات سراسری و چه محلی» به چاپ رسیده است که یقیناً مورد توجه شماری از خوانندگان محترم و شهروندان عزیز قرار گرفته است.

از صاحب این قلم نیز علاوه بر مقالات متعدد و مبسوط در همین زمینه، مقالات دیگری تحت عنوان«سخنی با شورای شهر و شهردار منتخب» به چاپ رسیده است که هر یک حاوی ارائه طرح­ ها  ، ضرورت­ها، نیازها و درخواست­ های اساسی و به حق اقشار مختلف مردم در جهات گوناگون بوده است. اما آنچه تاکنون ناگفته یا نانوشته مانده و یا کمتر به آن پرداخته شده است، علل و عوامل وجودی این عقب ماندگی­ هاو ارائه ی راهکارهای مناسب در جهت مقابله­ ی با آنهاست.

لذا این قلم بر آن است؛ در حد بضاعت خود ضمن تبیین این علل و تشریح مشکلات و موانعی که در فرایند توسعه ی مراغه ایجاد سد نموده و به عنوان عوامل بازدارنده از پیشرفت اصولی آن جلوگیری به عمل می­آورند، نظرات و پیشنهادات خود را در جهت رفع این موانع ارائه دهد.

در این نوشته سعی خواهد شد؛ برخلاف سنت رایج از تحلیل مجرد و تک­ بعدی مسایل

 پرهیز شود و هر یک از آن­ها در مجموعه­ ای از قواعد هماهنگ و کارکردهای متقابل اجزاء تشکیل دهنده­ ی خودمورد بررسی و تحلیل قرار گیرد.

تمامی مشکلات اقتصادی،اجتماعی، عمرانی و فرهنگی این شهر و آنچه در مجموع توسعه نیافتگی یا عقب ماندگی نام گرفته است؛ ریشه در عواملی دارند که شناخت دقیق آن­ها با روش­ های عاطفی و احساسی به هیچ وجه امکان پذیر نیست. لذالازم است با کشف رموز ناپیدای حاکم بر اهرم­ های هر یک،  و ارتباط متقابل عناصر و اجزای این کارکردها، یک تحلیل همه­ جانبه و چند بعدی و قانونمند از این عوامل ارائه شود...                                                          

                                                                                                                                                      ادامه دارد

مراغه درسیطره ی گدایان غیربومی

 این روزها شاهد هجوم دسته جمعی شمار قابل توجهی از متکدیان حرفه­ ای به کهن شهر مراغه و فعالیت آزادانه و بلامعارض آنان در کوچه و بازار شهرمان هستیم . این گروه از متکدیان که روز به روز بر تعدادشان افزوده می­شود از شهرهای دور و نزدیک به مراغه مهاجرت می­کنند و با توسل به انواع شیوه های ترحم برانگیز و تظاهر به از کار افتادگی و درماندگی و فقر، با ظاهری مشمئز کننده در معابر و مکان های عمومی ظاهرمی  شوند و با سوء استفاده از بی تفاوتی  مسئولان ذیربط و عدم برخورد قاطع با این پدیده، علاوه بر ایجاد سد معبر و مزاحمت برای مردم و کراهت چهره ی شهر، موجب وهن و تحقیر شهروندان شریف و زحمتکش مراغه ای و جریحه دار شدن احساسات آنان می شوند.

متأسفانه این مسأله نه تنها از سوی مسئولان ، جدی گرفته نمی شود، بلکه مردم نیز با پیروی از یک سنت غلط و احساس ترحم، با پرداخت وجه به متکدیان موجب رواج پدیده ی گداپروری و تشویق آنان به ادامه­ ی این راه نکوهیده و ناپسند می شوند.

     

    واقعیت این است که بسیاری از متکدیان باوجود برخواداری از صحت مزاج و توانایی­ های جسمی برای کار و فعالیت، تکدی گری را بعنوان یک شغل آسان و در عین حال پر درآمد بر می گزینند و اغلب آنان درآمد حاصل از این حرفه را در راه های خلاف و چه بسا تهیه ی مواد مخدر و داروهای روان گردان و اسباب لهو و لعب هزینه می کنند. لذا با عنایت به این واقعیت که تکدی گری دردین مبین اسلام مکروه است؛

  مردم باید از پرداخت هر گونه وجهی به هر دلیل و به هر عنوان به متکدیان خودداری کنند و صدقات و نذورات خود را به صندوق های کمک به مستمندان که با نشان (کمیته امداد امام خمینی (ره)) در معابر و مکان های عمومی نصب و در دسترس عموم قرار گرفته است بریزند و یا آن را به موسسات خیریه و امدادگر پرداخت کنند تا ضمن برخورداری از اجر اخروی اطمینان حاصل کنند که کمک های آنان اعم از نقدی و جنسی به مستمندان واقعی خواهد رسید. شایسته است مسئولان ذیربط و نهادهای متولی مقابله با پدیده­ ی مذموم تکدی گری با عنایت به این واقعیت که مراغه با مردمانی شریف و آبرومند از لحاظ آمار متکدیان در بین شهرهای بزرگ و کوچک از رتبه­ ی نسبتاً بالایی برخوردار است و بیشتر متکدیان به اصطلاح وادراتی و غیر بومی هستند با تدوین برنامه ای دقیق  نسبت به جمع آوری اینگونه افراد از سطح  شهر و اعاده ی آنان به شهر ها و روستاهای مبداء، این شهر را از لوث وجود متکدیان پاکسازی کنند