سخنی با فرماندار جدید مراغه "قسمت دوم"

در قسمت اول این یادداشت، به ضرورت تدوین استراتژی و چشم انداز راهبردی برای توسعه متوازن و پایدار مراغه تأکید کردیم و فرماندار جدید را به استفاده اصولی از خرد جمعی و رهنمود های نخبگان، آگاهان و صاحب نظران و هچنین تجارب و اطلاعات مدیران پیشین در برنامه ریزی ها و تصمیم گیری ها فراخواندیم...

و اما از آنجا که بحث ما حول محور توسعه و ابعاد گوناگون آن دور می زند، لازم است توضیح مختصری درباره معنا و مفهوم واقعی این واژه و موارد مرتبط با آن ارایه دهیم : توسعه، ابعاد گوناگونی را در برمی گیرد؛ که از آن جمله می توان به:  تسریع در رشد اقتصادی، گسترش صنعت و تجارت، کاهش فقر و بیکاری و نابرابری، بهبود وضع معیشت مردم، ارتقاء سطح فرهنگ عمومی و در نهایت ایجاد نظام اقتصادی و اجتماعی مبتنی بر عدالت و افزایش مشارکت مردم در امور جامعه اشاره کرد. 

در یک نگاه واقع بینانه به وضعیت کنونی مراغه، به خوبی در می یابیم که این شهر طی  دهه های گذشته از تحولی که بتوان عنوان توسعه را در ابعاد گوناگون به آن اطلاق کرد برخوردار نبوده و در واقع یک شهر توسعه نیافته و بلکه عقب مانده محسوب می شود.

در بعد اقتصادی، مراغه با وجود ظرفیت های لازم برای ایجاد واحدهای بزرگ صنعتی، تولیدی و اشتغالزا و استعداد کافی برای اجرای طرح های مهم و اساسی در حوزه های مختلف، از جمله:  کشاورزی و زیرشاخه های آن، مانند: پرورش دام و طیور، زنبور داری، صنایع تبدیلی و خشکبار و نیز صنعت گردشگری و صنایع دستی از جمله فرش دستباف، متأسفانه نتوانسته است به یک توسعه اصولی در این زمینه ها دست یابد.

واقعیت این است که سیاستهای غلط و اغلب غیرکارشناسی و نبود برنامه ای راهبردی در حوزه کشاورزی و عدم حمایت اصولی از کشاورزان و فعالان این حوزه، موجب شده است پتانسیلهای موجود در آن، تا حدود زیادی هرز رفته و از چرخه انتفاع و تولید خارج شوند. فراهم نبودن زیرساختهای لازم، مانند: راههای مواصلاتی، مهار آبهای سطحی و مدیریت آبهای زیرزمینی، سیستم مکانیزه آبیاری، ماشین آلات پیشرفته، امکانات رفاهی و آموزش و بهداشت برای روستاییان، همچنین: نبود برنامه ای برای تضمین خرید محصولات کشاورزی و از همه مهمتر، نبود صنایع تبدیلی جهت فراوری و بسته بندی محصولات کشاورزی و دامی، به ویژه میوه و صیفی جات و صدور آنها به خارج از کشور و بالاخره نبود نمایشگاههای دائمی جهت معرفی و عرضه محصولات و دست آوردهای این صنعت، نمونه هایی از آ ثار و تبعات منفی و بلکه مخرب سیاستهای غلط و سوء مدیریت در حوزه کشاورزی، دامداری و پرورش زنبورعسل در ادوار گذشته بوده و تداوم این روند طی سالیان دراز، موجبات بی تحرکی، بی رونقی و رکود نسبی در این حوزه را فراهم آورده است؛ لذا شایسته است مسئولان ذی ربط، با استفاده صحیح از ظرفیتها و پتانسیلهای این بخش و جلب مشارکتهای بخش خصوصی و سرمایه گذاران بومی و غیربومی، در راستای رونق بخشیدن به امر کشاورزی و صنایع وابسته برنامه ریزی کنند.

و اما یکی از مهمترین صنایعی که می تواند، به عنوان یکی از محورهای مهم توسعه مراغه مورد توجه قرارگرفته و در رشد و شکوفایی این شهر نقش اساسی ایفا کند، صنعت گردشگری و صنایع دستی است. این شهر با حداقل 300، اثر کم نظیر تاریخی و تپه های باستانی و نیز موزه ایلخانی جزو ده شهر مهم دارای بافت تاریخی و فرهنگی در کشور است که با کمترین توجه می تواند به یکی از قطب های مهم گردشگری در منطقه تبدیل شود و سالانه هزاران گردشگر داخلی و خارجی را به خود جلب کند.علاوه بر آثار و میراثهای غنی فرهنگی، وجود جاذبه های متنوع طبیعی و چشم اندازهای دل انگیز، در باغ شهر مراغه بستر مناسبی است برای جلب گردشگران و کسب درآمدهای سرشار از این طریق.

 صنعت گردشگری با وجود ویژگیها و امتیازات انکارناپذیرش برای توسعه، متأسفانه تاکنون، به طور جدی مورد عنایت قرار نگرفته و از ظرفیت های بالقوه آن برای تحقق توسعه مراغه استفاده نشده است. تحقق احیا و رشد صنعت توریسم در مراغه نیازمند تدوین برنامه ای راهبردی و ایجاد زیرساختهای لازم، مانند: هتل، بازارچه های سنتی، مراکز تفریحی، راههای ارتباطی، مرمت و احیاء آثار و ابنیه باستانی و معرفی میراثهای فرهنگی این شهر به گردشگران داخلی و خارجی، با استفاده از امکانات رسانه ای و چاپ و انتشار پوستر و در نهایت سرمایه گذاری در راستای توسعه این صنعت است که امیدواریم مورد توجه قرار گیرد... ادامه دارد

  بیست و هفتم تیرماه 99 عباسعلی خسروداد

سخنی با فرماندار جدید مراغه "قسمت اول"

آقای فرماندار!

 با عرض خیر مقدم و آرزوی توفیق خدمت برای جنابعالی، اکنون که در جایگاه معاون استاندار و فرماندار ویژه شهرستان مراغه و نماینده دولت، در این شهرستان، سکان مدیریت دومین و بزرگترین شهر استان آذربایجان شرقی پس از تبریز را در دست گرفته اید، لازم می دانم توجه شما را به نکاتی چند، در رابطه با مسائل مبتلابه حوزه مسئولیت تان و مواردی که اطلاع از آن ها شما را در اِعمال مدیریت صحیح و آگاهانه و اتخاذ تصمیمات مفید، یاری خواهد کرد، جلب کنم.

در این نوشته سعی خواهد شد که برخلاف سنت رایج، از پرداختن به هر آنچه که در گذشته های دور، در این شهر وجود داشته و نسل های حاضر، دربه وجود آوردن آن ها نقشی نداشته اند، چشم پوشی شود و با الهام از شعر معروف: " از فضل پدر تو را چه حاصل..." به جای توقف بی حاصل، در گذشته ها و بالیدن بر اسطوره ها و انگاره ها و آویزان شدن از طناب های پوسیده  پیشینه ها، میراث ها، مفاخر و مشاهیری که جملگی به تاریخ پیوسته اند و برشمردن مکرر در مکرر آن ها جز حسرت و آه و جز اتلاف وقت و انرژی فایده دیگری نخواهد داشت، از امروزِ مراغه، از وضعیت کنونی آن، از کاستی ها و کمبودها و نیازهایش، از قصه  پر غصه توسعه نیافتگی و عقب ماندگی هایش و از عواملی که موجب شده، این شهر، با وجود یدک کشیدن القاب و عناوین فریبنده و دهان پر کن مانند: پایتخت حکومت ها، کانون علم و دانش و خاستگاه دانشمندان برجسته، در ادوار مختلف تاریخ  و به رغم داشتن ظرفیت ها و پتانسیل های کم نظیرش در حوزه های مختلف، از کاروان توسعه فراگیر فرسنگ ها فاصله بگیرد و از جایگاه اصلی خود دور بیفتد، سخن گفته شود.

 واقعیت این است که نوشته حاضر به جز چند مورد، کپی و رونوشت همان مطالبی است که در دوره های پیش و پیشین برای فرمانداران تکرار و به ضرورت توجه جدی به آن ها تأکید شده است. تکرار مکرر این مطالب نشان دهنده  این واقعیت است که فرمانداران سلف شما به آن ها به طور جدی توجه نکرده اند و با  بی تفاوتی از کنارشان گذشته اند!

همانطوری که در سطور بالا اشاره شد، مراغه با وجود ظرفیت ها و پتانسیل های بالا در انواع زمینه ها، از جمله: درحوزه های کشاورزی، پرورش دام و طیور، گردشگری و صنایع دستی، به ویژه صنعت فرش دستباف و مردمانی شریف و نجیب و دیندار و زحمتکش، سال هاست که در پشت مرزهای توسعه درجا می زند و با تحمل داغ عقب ماندگی و محرومیت بر پیشانی خود، از رکود و بی تحرکی مفرط در ابعاد گوناگون، به شدت رنج می برد. در مقابل، شهرهایی که تا دیروز از اقمار و زیر مجموعه های آن محسوب می شدند در حال سبقت گرفتن از آن هستند .

شهروندان محروم مراغه ای سالهاست، دلشان برای یک حرکت امید بخش، یک برنامه  مفید، یک افق روشن، یک چشم انداز جامع، یک مصوبه نان و آب دار، یک طرح مهم و زیربنایی، یک پروژه ملی، یک صنعت مادر، یک زیر ساخت اصولی، یک اعتبار قابل توجه و ... لک زده است و مسئولان ما به جای تمرکز تلاش های خود، در تحقق توسعه همه جانبه  این شهر و کوشش در راستای رفع کاستی ها و کمبودهایمان ما را با شعارها و وعده های توخالی و قول و قرارهای بی اساس، به خود مشغول کرده اند!

مسئولان ما در طول سالیان گذشته، وعده  اجرای انواع طرح های زیربنایی، از جمله تأسیس کارخانه خودروسازی، ایجاد مجتمع بزرگ فولاد، ایجاد تأسیسات پتروشیمی، احداث کارخانه حوله بافی، احداث بیمارستان 350 تختخوابی، ایجاد منطقه  ویژه اقتصادی، اتمام طرح آزاد راه مراغه هشترود، ارتقاء سطح مدیریتی شهرمان به مرکزیت استان و چندین وعده و عید دیگر را به ما داده اند؛ اما دریغ از تحقق حتی به یکی از این وعده ها!

از جنابعالی انتظار می رود، در اولین اقدام خود در این سمت، نسبت به تدوین یک استراتژی و چشم انداز جامع برای توسعه فراگیر و همه جانبه مراغه اهتمام ورزید و مدیران ادارات و سازمان های تابعه را ملزم به برنامه ریزی در حوزه مسئولیتشان کنید.

اگر نگرش مبتنی بر برنامه ریزی و ترسیم افق های توسعه در ارکان مدیریت ها تسرّی یابد طبعاً نوعی تعهد به عمل، برمبنای تعقل و تفکر آینده نگر و عزم راسخ بر استمرار آن شکل خواهد گرفت و مدیران را به کار و تلاش مضاعف، برای نیل به اهداف توسعه متوازن مراغه وادار خواهد کرد.

استفاده منطقی و منظم از خرد جمعی و نظرات و رهنمودهای نخبگان، کارشناسان، آگاهان و صاحب نظران و نیز استفاده از تجارب و اطلاعات مدیران و کارگزاران پیشین، اعم از شاغل و بازنشسته، عامل بسیار مهمی است که می تواند مدیران و برنامه ریزان را در تدوین برنامه ها و ترسیم افق های توسعه  مراغه کمک کند...  ادامه دارد

آیا این فرصت سوختنی است؟!

اجرای طرح احداث بیمارستان۳۵۰ تختخوابی مراغه که در سال ۱۳۹۳ به همت و تلاش آقای مهدی دواتگری، نماینده وقت مردم مراغه و عجبشیر در مجلس شورای اسلامی به تصویب رسیده است،  به علت تعلل مسئولان ذی ربط، در امر مکان یابی برای آن، تاکنون به تعویق افتاده و سرنوشت آن در هاله ای از ابهام قرار گرفته است!

آقای دکتر جنتی رئیس وقت دانشکده علوم پزشکی و خدمات درمانی مراغه بارها در نشست‌های خبری با خبرنگاران و اصحاب رسانه و سایر نشست‌ها و همایش با تاکید بر این که: " در صورت تاخیر در پیدا کردن مکانی مناسب برای اجرای این طرح، ممکن است از سوی وزارتخانه‌های مرتبط، ملغی اعلام شود"  از مردم در این زمینه استمداد طلبیده اند؛  اما تاکنون هیچ نتیجه ای از آن عاید نشده است.

نگارنده در بکی از همین نشست های خبری با اصحاب رسانه،  با اشاره به اینکه:  دانشگاه مراغه دارای  ۱۲۰هکتار  زمین بوده و ۹۰% این زمین‌ها بلااستفاده به حال خودرها شده است؛  پیشنهاد کردم که این دانشگاه حداقل ده هکتار از این زمین ها را برای احداث بیمارستان اختصاص دهد؛  اما از قرار معلوم  تا کنون با این پیشنهاد موافقت نشده است.

لازم به یاد آوری است که:  زمین های دانشگاه مراغه بنا به دلایلی از جمله: امکان دسترسی آسان و بی هزینه به انشعابات آب و برق و گاز و تلفن و داشتن راه دسترسی مناسب و نیز مجاورت با شهرک های اقماری مانند:  گلشهر، امام علی (ع)، امام حسن(ع)، سهند، ولیعصر و مهمتراز همه مجاورت با دانشگاه‌ مراغه بهترین و مناسب ترین گزینه برای احداث بیمارستان است.

متاسفانه  دستگاه‌های دولتی در بین خود به نوعی مرزبندی کرده و بدون توجه به اینکه تمامی داشته ها و امکانات این دستگاه ها ملی و از آن همه ملت است؛  برای آنها مالکیت خصوصی  قائل می شوند و از واگذاری هرگونه امکانات، به سایر دستگاه ها خودداری می‌کند!

در حالی که نزدیک به ۹۰ درصد زمین های دانشگاه  سالهاست بلا استفاده مانده است؛ معلوم نیست این دانشگاه چرا و به چه علت از واگذاری زمین مورد نیاز برای بیمارستان خودداری می کند!  به اعتقاد نگارنده باید مسئولان دانشگاه مراغه خود یکی از پیشنهاد دهندگان و داوطلبان واگذاری زمین برای احداث بیمارستان باشند نه یکی از  مخالفان آن.

با تاکید مجدد بر این نکته مهم که در صورت تعلل و تاخیر در مکان یابی برای این بیمارستان چه بسا ممکن است این طرح ملغی اعلام شود؛  از کلیه مسئولان شهری و استانی به ویژه نماینده محترم مردم مراغه و عجبشیر در مجلس شورای اسلامی استاندارمحترم و فرماندار محترم مراغه و کلیه فعالان اجتماعی و خیران محترم انتظار می رود که تمامی همت و تلاش خود را در جلب موافقت مسئولان دانشگاه برای واگذاری بخشی از زمین های مورد اشاره برای احداث بیمارستان مورد بحث، جلب و عملیات اجرایی آن را در اسرع وقت آغاز کنند. گفتنی است که با احداث این بیمارستان در کنار بیمارستان ۹۶ تختخوابی بخش خصوصی،  تبدیل مراغه به قطب درمانی جنوب آذربایجان شرقی و به تبع آن توسعه پایدار این شهر محقق خواهد شد. 

سونامی کرونا به سرعت در حال پیشروی است

واقعیت های عینی را هرگز نمی‌توان نادیده گرفت. هر روز خبرهای تازه ای از شروع موج دوم و بلکه سوم کرونا در سرتاسر جهان به گوش می‌رسد. خطر کرونا اکنون از حد موج و طوفان و بحران گذشته و به یک سونامی ویرانگر تبدیل شده است. سونامی کرونا به سرعت در حال پیشروی است و در مسیر خود ویرانی و خسارت و مرگ، بر جای می گذارد.

به خبرهای زیر توجه کنید!

-  بر اساس معیارهای قطعی تشخیص، ظرف ۲۴ ساعت گذشته ۲۲۶۲ بیمار مبتلا به کووید ۱۹ در کشور شناسایی شد. یک هزار و ۴۵۵ نفر آنان بستری شدند. متاسفانه ظرف همین مدت ۱۴۲ نفر آنها جان باختند و مجموع جانباختگان در اثر این بیماری به ۱۲ هزار و ۴۴۷ نفر رسید.

- هما نند روزهای گذشته: نه ا ستان در وضعیت قرمز و ده استان دیگر در وضعیت هشدار قرار دارند.

- این روزها ظرفیت پذیرش بیمارستان ها تکمیل است.

-  پنجمین نماینده خوزستان به کرونا مبتلا شد.

- موج سوم کرونا مدارس هنگ کنگ را تعطیل کرد.

-  کرونا در پمپ بنزین ها جا خوش کرد.

- ویروس کرونا به این زودی‌ها رفتنی نیست.

- ویروس کووید ۱۹ چندین سال مهمان بشر خواهد بود.

-  خدمتگزاران حوزه سلامت ۵ ماه است که از جان مایه می گذارند.

- هر ۶ دقیقه یک هم وطن را از دست می دهیم.

-  یک پرستار: همکاران من دونه به دونه دارند کرونا می گیرند.

- مراسم عروسی باعث ابتلای عروس و چندین نفر از خانواده وی شد.

- دو برابر شدن شمار مبتلایان به کرونا در عرض ۶ هفته.

-  نا قلین بی علامت راجدی بگیریم...

این خبر ها و صدها خبر مشابه دیگر در باره کرونا افسانه نیستند؛ بلکه واقعیت های عینی و ملموسی هستند که همه ما هر روز شاهد و ناظر وقوع آنها در محیط زندگی مان هستیم. سونامی ویرانگر کرونا پیر و جوان، خرد و کلان، زن و مرد، سالم و ناسالم و دارا و ندار نمی‌شناسد و هر آنچه را که در سر راهش قرار بگیرد، می شوید و می‌روبد و با خود می برد.

 این غول بی شاخ و دم را با رعایت دستورالعمل ها و پروتکل های بهداشتی در کوزه کرده بودیم؛ غافل از اینکه با کوچکترین بی احتیاطی و سهل انگاری دوباره سر بر می آورد و با غرشی سهمناک لرزه بر اندام ها می اندازد. برگرداندن مجدد این غول حطرناک در کوزه همتی مضاعف می‌طلبد. این بار باید در یک رستاخیز همگانی به مصافش بشتابیم و بارعایت سفت و سخت توصیه های بهداشتی فرصت هر گونه عرض اندام را از او سلب کنیم.

اکنون در موقعیتی بس حساس و دشوار قرار گرفته ایم . فداکاران حوزه سلامت، پزشکان، پرستاران و پرسنل بیمارستان ها به شدت خسته و درمانده  شده اند. بیشتر آنان نزدیک به ۵ ماه است که روی خانواده خود را ندیده اند و برخی در راه خدمت، جان خود را از دست داده اند.

 بر همه ما فرض است که با رعایت کامل دستورالعمل های بهداشتی از جمله: فاصله اجتماعی، در خانه ماندن، شستشوی مرتب دست ها و استفاده از ماسک، به کمک شان بشتابیم. بزرگترین پاداش این عزیزان، پایبندی ما به پروتکل ها و جلوگیری از افزایش آمار مبتلایان است. کرونا را جدی بگیریم.         شنبه بیست و یکم تیرماه 99 عباسعلی خسروداد.

چرا کرونا دوباره رکورد زد؟!

ویروس کرونا در نخستین هفته ها و ماه های حضور نا مبارکش در کشورمان، با موانع و مقاومت‌های سرسختانه ای مواجه شد و مردم با اتخاذ جبهه متحد در برابر آن، موفق شدند این دشمن بی رحم را تا حدودی از مواضعش عقب برانند و از گسترش زنجیره ابتلاء و افزایش آمار مرگ و میر ها به قدر قابل ملاحظه‌ای جلوگیری کنند.

 این موفقیت صد البته مدیون اعمال محدودیت های اجتماعی توسط مسئولان، رعایت پروتکل ها و دستورالعمل های بهداشتی از سوی مردم و تلاش های خستگی ناپذیر و فداکارانه پزشکان، پرستاران و کادر درمانی در حوزه سلامت بود؛ اما دیری نپایید که مسئولان، با ارائه این دلیل که تداوم روند محدودیت‌ها به اقتصاد کشور و معیشت مردم لطمه می زند، آن ها را به تدریج لغو کردند و مردم، که از یک سو، از استمرار محدودیت ها خسته شده بودند و از سوی دیگر از کار و کاسبی افتاده بودند؛ با این تصور که رفع محدودیت ها نشانه تضعیف ویروس و بی خطر بودن آن است، زندگی عادی خود را از سر گرفتند و با حضور بی محابا در برخی از آیین ها و تجمعات، آن هم بدون رعایت فاصله ها و پروتکل های بهداشتی موجب شدند این ویروس لعنتی که در اثر پیروی مردم از دستورالعمل های بهداشتی  عقب نشسته بود، با خالی دیدن میدان، حملات دوباره خود را، این بار با قدرت و صلابتی مضاعف، علیه مردم آغاز کند و در کارزاری نابرابر ابتکار عمل  را مجددا دردست بگیرد.

 با به هم خوردن موازنه قوا  و سنگینی کفه ترازوی مبارزه به نفع کرونا، می بینیم که چگونه شمار مبتلایان و مراجعان به بیمارستان ها و مراکز درمانی روز به روز بیشتر و بیشتر می شود و آمار و مرگ و میرها نسبت به ماه های پیش و پیشین افزایش چشم گیری را نشان می دهد. 

.با وجوداین واقعیت ها؛ متآسفانه اکثریت قریب به اتفاق مردم، گویی هنوز خطر دشمنی خطرناک به نام کرونا و اعضای خانواده اش را باور نکرده‌اند و با این تصور که خبرها، آمار ها و هشدار های ارائه شده در این زمینه شوخی و مزاحی بیش نیست! به استثنا شمار اندکی، خود را ملزم به رعایت پروتکل های بهداشتی نمی‌دانند و بیشتر آنان کاملا آزادانه و بدون استفاده از ماسک و لوازم پیشگیری در معابر و اماکن عمومی تردد و تجمع می‌کنند و از این طریق موجبات جری تر شدن ویروس کرونا و به تبع آن، افزایش تلفات انسانی و خسارت های جبران ناپذیر اقتصادی و اجتماعی را فراهم می آورند.

بنا بر آنچه گذشت: مردم عزیز بایدبا عنایت به این واقعیت که ابتلای یک نفر به کرونا ممکن است کلیه افراد جامعه را به طور تصاعدی  به این ویروس آلوده کند،با رعایت کامل دستور العمل های بهداشتی،  خود و جامعه را در برابر خطرات ناشی از گسترش بیشتر این بیماری مهلک بیمه کنند.             عباسعلی خسروداد: جمعه ششم تیر ماه 99