عمل به مسئولیت اجتماعی وظیفه همگانی است

 مسئولیت اجتماعی، به وظایف و تکالیفی گفته می‌شود که افراد اجتماع، اخلاقاً و قانوناً، متعهد و موظف به رعایت آنها هستند. مسئولیت اجتماعی انواع مختلفی دارد که ما در اینجا به دو نوع اصلی آن اشاره می‌کنیم:

 1- مسئولیت اخلاقی

 در این نوع مسئولیت، افراد اجتماع اخلاقاً، در قبال رخدادها و پدیده های گوناگون اجتماعی مسئول اند؛  لیکن عدم رعایت آنها جرم و یا تخلف محسوب نمی‌شود. مانند: مشارکت در امور خیریه، دستگیری از نیازمندان، حس نوع دوستی، کمک به بهبود بیماران، حفظ حرمت پدر و مادر و احترام به کهن سالان و...

2- مسئولیت  قانونی:

   مسئولیت قانونی به وظایف و تکالیفی اطلاق می‌شود که فرد قانوناً موظف به رعایت آنها بوده و سرپیچی از هر کدام، موجب پیگرد قانونی و مجازات می‌شود. مانند: عدم رعایت مقررات راهنمایی و رانندگی،  ایجاد مزاحمت برای دیگران، کلاهبرداری و تصاحب قهری مال غیر و انواع بزهکاری ها یی که از نظر قانون جرم محسوب می‌شوند.

  مسئولیت های اخلاقی، همگانی و جهان شمولند و با وجود تنوع قومی، فرهنگی و نژادی در جوامع گوناگون بشری، مشترک بوده  و به عنوان ارزش ها و هنجارهای مثبت اجتماعی محترم شمرده می‌شوند. برهمین اساس، مردم، در همه اجتماعات بشری، نوع دوستی و کمک به هم نوعان  را بر خود فرض دانسته و در بزنگاه رخدادها،  به کمک  همنوعان  خود می شتابند. این قبیل نوع دوستی ها در انواع رویدادها از جمله:  زلزله، سیل، طوفان، و شیوع بیماری ها متجلی شده و هر کس در حد توان خود به آسیب دیدگان این حوادث کمک می کند.

با شیوع ویروس کرونا در سراسر جهان احساس نوع دوستی در افراد اجتماع، نمود عینی پیدا کرد و دیدیم که چگونه سیل کمک ها در اشکال گوناگون، به مراکز بهداشتی و درمانی سرازیر شد و بیشتر کشور ها با وجود در گیری با این ویروس، بدون در نظر گرفتن ملاحظات ملی، سیاسی و فرهنگی،  در زمینه جلوگیری از گسترش کرونا و درمان مبتلایان، به سایر کشور ها کمک کرده و می کنند.

هموطنان ما نیز مانند همیشه از کاروان نیکوکاری  عقب نمانده  و بیشتر آنان با کمک های نوع دوستانه خود به خانواده ها و تلاشگران و فعالان نظام سلامت، به وظیفه و مسئولیت  اجتماعی خود عمل کرده و می کنند.

نا گفته نماند که  عمل به مسئولیت  اجتماعی به ویژه در شرایط حساس کنونی، تنها در کمک ها و حمایت های مادی  خلاصه نمی شود؛ بلکه همدلی و همکاری با پزشکان، پرستاران و کادر درمانی  و عمل به توصیه های آنان است که  افزون بر کاستن از سنگینی باری که به طور شبانه روز بر دوش می کشند؛ این عزیزان را در ادامه راه مقدسی که در پیش گرفته اند، دلگرم  و علاقمند می کند.

بنا بر این  باید همه ما با درک این واقعیت که به نوعی در گیر جنگی نا برابر با یک موجود سمج  و کشنده هستیم،  با تمام قوا در مقابلش صف آرایی کنیم  و تا محو کامل آن، از پای ننشینیم . بدیهی است که یکی از مؤثر ترین راه های این مبارزه ماندن در خانه،  خودداری از سفرهای غیر ضرور  و پرهیز ازحضور در تجمعات است.