کلاه گشادی که مراغه ای ها برسرخود گذاشتند !

.

دوست عزیزمان آقای خسروداد مقاله ­ای نوشته بودند تحت عنوان: (احداث یا بازسازی بیمارستان سینا؟!) که به نظرم نگاهی تیزبینانه به مصوبه ی دولت و آنچه که رخ می­ دهد، داشته است. از منظر ایشان بازسازی بیمارستان سینا در حال انجام است و احداثی در کار نیست، مثالی که ایشان می ­زنند جای تأمل دارد،بازسازی یعنی: تخریب کامل یک مجموعه وتجدید ساختمان؛ اما احداث یعنی: ایجاد یک چیزی که قبلاً اثری وردی از آن نبوده است . مثلا اگر خیابانی مورد تعریض کامل قرار بگیرد، نمی­ گویند خیابان جدید احداث شده است،بلکه می گویند خیابان تعریض شده است؛امااگردرنقطه ای ازشهریک خیابان کم عرض ایجاد شود به آن می گویند:خیابان جدیدالاحداث . ما بیمارستانی به نام سینابا حدود 96 تختخواب داشتیم که مورد استفاده هم بود، هر چند ساختمان آن فرسوده بود...

اینک بنا به مصوبه ی هیئت دولت یک بیمارستان صد تختخوابی به مراغه تعلق گرفته و در همان محل سابق بیمارستان سینا در حال احداث است . آیا تخریب بیمارستانی با 96 تختخواب و احداث بیمارستانی با صد تختواب دیگر در همان محل را می­ شود، احداث بیمارستان جدید بیان کرد؟!

اگر به مسئله دقیق تر نگاه کنیم، شاید بشود گفت حق آن بود و هست که با احداث یک بیمارستان دیگریک صد تخت به تعداد تخت های موجود بیمارستانی مراغه اضافه می ­شد، آیا این اتفاق رخ داده است ؟! به نظر می­ آید، نه. شاید سرمردم مراغه کلاه گشادی رفته است، البته توسط خود مسئولان مراغه ای چه دانسته و چه ندانسته؟... مورد دوم، اشاره ی آقای خسروداد به احداث بیمارستان 556 تختخوابی در خوی بود که اینجانب با تماس با فرمانداری خوی از احداث چنین بیمارستانی جویاشدم که آنان نیز با پیشرفت70٪ درصدی فونداسیون این بیمارستان خیریه تاکید داشتند که عملیات آن به شدت در حال انجام است.

در خاتمه لازم می دانم از توضیحات  صادقانه ای که دکتر هلالی معاون شبکه ی بهداشت و درمان در خصوص آمار تخت های بیمارستانی مراغه ارایه نمودند، تشکر نمایم.

                                                                                                         مدیرمسُول .

کمبود امکانات مورد نیاز درمانی،از جمله: تخت و تجهیزات بیمارستانی در مراغه و پایین بودن سرانه­ ی درمان در این شهر نسبت به کلانشهرها و حتی برخی از شهرهای هم طراز ، به یکی از اصلی ترین مشکلات شهروندان مراغه­ ای بدل شده و مردم ناچارند برای درمان بیماران خود در اغلب موارد، به بیمارستان­ ها و مراکزدرمانی کلانشهرها،به ویژه تبریز و تهران مراجعه کنند وافزون بر اتلاف وقت و صرف هزینه­ های مضاعف، در این راه با مشکلات عدیده ­ای مواجه شوند.

چه بسا دیده شده است که بیماران اورژانسی و بدحال، در اثردیر رسیدن یا عدم دسترسی به موقع به مراکز درمانی کلانشهرها، دربین راه یا درجریان مراجعه ­ی به این مراکز جان خود را از دست داده­ اند و جنازه­ ی آنان در میان حزن و اندوه بستگان شان به مراغه بر گردانده شده است.

تمرکز بی ­رویه ­ی امکانات درمانی در کلانشهرها، موید وجود نوعی بی ­عدالتی در حوزه­ ی سلامت کشور و اختلاف فاحش، در سرانه ی درمان این شهرهااست.

در این میان شهرستان مراغه با نزدیک به 250 هزار نفر جمعیت شهری و روستایی، از حدود 200 تخت بیمارستانی، با تجهیزاتی نه چندان کامل و پیشرفته در دو مرکزدرمانی: (بیمارستان امیر المومنین«ع» و شهید بهشتی) برخورداراست که درمقایسه ی ­با برخی از شهرهای هم طراز در سطحی به مراتب نازل قرار گرفته است. برای نمونه در شهرستان 270 هزار نفری خوی، با وجود صدها تخت مجهزبیمارستانی و سایر امکانات درمانی، یک بیمارستان 556 تختخوابی دیگر در حال احداث است که همتای آن درکمترشهری وجود دارد.

در حدود 5 ماه پیش خبر احداث قریب الوقوع یک بیمارستان 156 تختخوابی در مراغه، از قول دکتر نجفی، نماینده ی مردم مراغه- عجبشیر در مجلس شورای اسلامی، در نشریات محلی منتشر شد. اما پس از مدتی معلوم شد:

اولاً این خبر مربوط به تجدید بنا و توسعه­ ی بیمارستان سینا بوده است،نه احداث یک بیمارستان جدید. دوماً هنوز معلوم نیست این توسعه در چه حدی و به عبارتی تا چند تخت انجام خواهد گرفت. کما این که آقای نجفی در مراسم کلنگ زنی این پروژه درپاسخ خبرنگاری که پرسیده بود:بالاخره این بیمارستان چند تختخوابی خواهد بود می ­فرمایند: " 100-120 ...و:هر چند تا که می خواهید بنویسید!" حتی اگر رقم 156 تختواب برای بیمارستان مذکورصحت داشته باشد، با در نظرگرفتن 96 تختخوابی که قبلاًدر بیمارستان سینا وجود داشت، در واقع فقط حدود 60 تختخواب به تخت های بیمارستانی این شهر اضافه خواهد شد؛ تازه اگر پروژه ی مذکوربتواند در چند سال آینده به بار بنشیند و از به عبارتی به بهره­ برداری برسد. با شرحی که گذشت در این جااین پرسش مطرح می ­شودکه آیا منطقی ­تر این نبود که مسئولان امر با عنایت به کمبود مراکز درمانی و نیاز مبرم منطقه به تخت و تجهیزات بیمارستانی ، موافقت مسئولان ذیربط را برای احداث یک بیمارستان مجهزحداقل با 200 تختخواب و مستقل از بیمارستان سینا جلب می­ نمودند و اگر هم برنامه ­ای برای بازسازی بیمارستان سینا وجودداشت ؛ اجرای آن را تااتمام ساختمان بیمارستان جدیدالاحداث به تعویق می انداختند و در این مدت از خروج 96 تختخواب موجود در بیمارستان سینا از چرخه­ ی درمان این شهر جلوگیری به عمل می­ آوردند؟

شاید بهانه ­ی مسئولان، برای این اقدام ، فقدان اعتبار لازم جهت خرید زمین بود که در این صورت باید گفت: در این شهر افراد خیرکم نیستندو چه بسا با یک اطلاع رسانی و استمداد به کمک مسئولان می ­شتافتند و زمین مورد نیازبیمارستان را اهدا می کردند.

البته اکنون هم برای این کار دیر نشده است و می توان با تشکیل یک هیئت از معتمدین شهر،‌ نه تنها زمین بلکه هزینه ­ی احداث یک بیمارستان مجهزرا از خیرین این شهر که همواره آماده ی این گونه کمک­ ها به موسسات عام المنفعه هستند جذب کرد...به راستی آیامسُولان ما ازچنین اراده ای برخوردارند؟

 اگر پاسخ مثبت است چه بهتر که همین امروز با یک یاعلی شروع کنند. قطعاً خدا نیز به آن ها کمک خواهد کرد. تا تحقق این امرتسریع در بازسازی بیمارستان سینا و توسعه ی آن حداقل به 156 تخت مجهزبیمارستانی یکی از ده ها خواسته­ ی شهروندان مراغه ­ای از مسئولان است.

سخنی بااستاندار جدید استان آذربایجان شرقی "3 وآخر "

اشاره:

در قسمت های گذشته ضمن تبیین نکات قابل تأمل درباره ی وضعیت کلی مراغه و ارایه ی تصاویر گویا از کاستی ها و کمبودهای موجود، در بخش ها و حوزه های مختلف ، استاندار محترم را به اتخاذ تدابیر لازم برای رفع این کاستی ها فراخواندیم و اظهار امیدورای نمودیم که ایشان تحقق توسعه­ ی فراگیر مراغه و جبران عقب­ ماندگی­ های این شهر را در رأس برنامه ­های کاری خود قرار دهند... این قسمت را با بیان نکاتی دیگر در ارتباط با مسایل مبتلا به شهرمان پی می­ گیریم.

در حوزه­ ی فرهنگ و هنر: مراغه با وجود پیشینه ­ی افتخارآمیز در این حوزه، مفاخر و مشاهیر برجسته و نام­ آور در عرصه­ ی شعر و ادب و هنر ، چندین تشکل فرهنگی و هنری و به ­رغم یدک کشیدن عنوان پرطمطراق پایتخت فرهنگی استان آذربایجان­ شرقی، متأسفانه از امکانات و زیرساخت­ های لازم و کافی برای فعالیت­ های متنوع فرهنگی محروم بوده و از کاستی­ های فراوان در این عرصه به شدت رنج می­ برد.

در سال­ های گذشته، فرهنگ­ سرای کوچکی شامل یک تالار نه ­چندان مجهز و آبرومند و چند اتاق کوچک و بزرگ که در حال حاضر به محل استقرار اداره­ ی فرهنگ و ارشاد اسلامی مراغه اختصاص یافته است، احداث شده که به علت فقدان امکانات مورد نیاز برای فعالیت­ های گسترده­ ی فرهنگی، به هیچ وجه در شأن و شایسته ­ی دومین و بزرگترین شهر استان پس از تبریز و پایتخت فرهنگی استان آذربایجان­ شرقی نیست.

علاوه بر محرومیت مراغه، از یک فرهنگ سرای جامع و مجهز، بودجه­ ی فرهنگی این شهر، به اندازه ­ای نازل و اندک است که تشکل ­های مورد اشاره اغلب از اجرای برنامه­ های متنوع خود باز می­ مانند.

لذا ایجاد زیرساخت­ ها و اختصاص بودجه­ ی موردنیاز برای تداوم فعالیت­ های فرهنگی­ مورد درخواست شهروندان مراغه­ ای از استاندار محترم می­ باشد.

در بحث فرمانداری ویژه: در مدت چند سالی که از تصویب طرح ارتقای سطح مدیریتی مراغه و چندین شهر دیگر به فرمانداری ویژه، در هیئت محترم دولت می ­گذرد، این شهر از مزایای ویژه ­ای که نشان­ دهنده ی یک تحول اساسی در شئون مختلف اداری ، اجتماعی و اقتصادی آن بوده باشد برخوردار نبوده و در این مدت تنها به تغییر عنوان فرماندار به معاون استاندار و روسای برخی از ادارات به معاون مدیر کل اکتفا شده است، بی­ آنکه اختیارات متناسب با این عناوین به آن­ان تفویض گردد و یا اعتبارات و امکانات لازم به این شهر تعلق گیرد.

آقای استاندار! مردم مراغه به رغم یدک کشیدن عنوان شهروند شهرستان ویژه کماکان با مشکلات اداری و اجتماعی مواجه بوده و مجبورند برای انجام برخی امور اداری، رنج سفر به مرکز استان را به خود هموار کنند و در این راه زحمات و هزینه­ های فراوانی را متحمل شوند، لذا انتظار مردم از جنابعالی ایجاد تحول اساسی در حوزه­ ی اختیارات ادارات، به ویژه بانک­ ها و افزایش اعتبارات و امکانات این شهر متناسب با شأن عنوان فرمانداری ویژه بوده و امیدوارند در این زمینه مساعدت­ های لازم را مبذول فرمایید.

آقای استاندار! همان طوری که در ابتدای این سخن اشاره شد، مشکلات و کاستی­ های کهن شهر مراغه بیش از آنست که در این مختصر بگنجد، نگارنده در این وجیزه تنها به گزیده­ ها و نمونه ­هایی از صدها مشکل و نارسایی که شهروندان مراغه­ ای با آن­ها دست به گریبانند اشاره نمودم و اگر می­ خواستم مسایل مبتلا به این شهر را مو به مو به تصویر بکشم به قول معروف: مثنوی هفتاد من کاغذ می ­شد.

آقای استاندار! این مشکلات، نتیجه و ماحصل بی­ برنامه ­گی و بی­ عملی مدیرانی است که در قبال مسایل مورد اشاره احساس مسئولیت نمی ­کنند و با دادن وعده­ های توخالی به مردم، حل مشکلات آن­ان را به فردا و فرداهای دیگر موکول می­ کنند و انگیزه­ ای برای خدمت­ رسانی به مردم ندارند.

آقای استاندار! استانداران پیش از شما عمدتاً مراغه را فراموش کردند و واقعیت­ های تلخ و ناگوار این شهر را نادیده گرفتند. آن­ان در مدت تصدی خود در این سمت به ندرت به مراغه سفر کردند و کمتر با دردها و نیازهای مردم آشنا شدند. آقای استاندار! مردم مراغه از شما انتظار دارند: با یک برنامه زمان بندی شده و منظم سری به مراغه بزنید و در یک ارتباط تنگاتنگ و چهره به چهره با مردم، با مشکلات و مطالبات آن­ان از نزدیک آشنا شوید و به عبارتی آن­ها را لمس کنید.

آقای استاندار! شما در مراسم معارفه­ ی خود وعده ­ها و نویدهای امیدبخش و خوشحال کننده ­ای به مردم استان دادید و آن­ان را با نمودار شدن افق ­های روشن در فردای زندگی شان امیدوار نمودید. وعده­ ی احیای دریاچه ­ی ارومیه ، وعده ­ی ایجاد فرهنگستان زبان و ادبیات آذری در استان، وعده­ ی ایجاد بسترهای ورود سرمایه­ های بخش خصوصی به استان، وعده­ ی جلوگیری از مهاجرت یا ترک وطن مردم استان، وعده­ ی افزایش بودجه­ ی سالیانه و سایر اعتبارات ملی در قالب اعتبارات خارجی ، وعده­ ی فراهم نمودن بسترها و زیرساخت­ های توسعه ­ی استان و شکوفایی بخش خصوصی، وعده­ ی اتمام طرح­ های نیمه تمام که طی سالیان دراز در رکود و گاهاً در تعطیلی به سر می­ برند، وعده­ ی تحقق عمران و آبادانی استان با استفاده از قوانین مترقی و با روش­ های نوین و کمترین وابستگی به درآمدهای نفتی ، وعده­ ی ارتقای روح صفا و صمیمیت و اخوت و برادری در بین مردم و مسئولان استان، وعده­ ی برگرداندن نشاط و شادابی به مردم بزرگوار استان، نوید ارتقای عزت و اقتدار حکومت اسلامی و پاسداری از خون شهدا، وعده­ ی کمک و مساعدت به هنرمندان، شعرا و نویسندگان استان جهت خلق آثاری نو، و بالاخره وعده­ ی بازگرداندن آذربایجان به جایگاه واقعی خود... وعده ­­هایی بودند که شما در مراسم معارفه ­ی خود به مردم دادید و آن­ان را به تحقق توسعه­ ی فراگیر استان و رفع مشکلات و کاستی­ ها و ... امیدوار نمودید.

با سپاس فراوان از روحیه­ ی دردآشنایی و مسئولیت شناسی جنابعالی و تشکروقدردانی از برنامه­ های خوبی که در بدو شروع به کارتان برای اعتلای استان و پیشرفت و تعالی آن ارایه نمودید، دفتر این سخن را تا سخنی دیگر فرو می­ بندیم و توفیق روزافزون شما را در ارایه­ ی خدمات بی ­منت به مردم بزرگوار استان از درگاه خداوند قادر متعال خواهانیم.

خطر استفاده ازآ سا نسو رها ی غیراستاندارد جدی است

آسانسور یکی از وسایل حمل ونقل عمومی است . این وسیله جهت انتقال افراد یا وسایل به طبقات مختلف ساختمان ها طراحی وساخته شده وامروزه  دربیشتر سازه های بلندمرتبه از آن استفاده  می شود.

سوار شدن به آسانسور وحرکت نرم ونا محسوس به سمت طبقات چند گانه ی ساختمان برای همه ، به ویژه معلولان وکهنسالان  که قادر به بالا وپائین   رفتن از   پله های پرشمار آپارتمان های چند طبقه نیستند، لذّت بخش است ؛ اما تصوّر کنید این وسیله درحال حرکت ، یک مرتبه با سرعتی سرسام آور سقوط کند و درهمان حال سرنشینان خود را به قعر چاهی عمیق هدایت کند.

برابر آمارهای موجود، حوادث ناشی از نقص فنی آسانسورها درشهرهای مختلف کشور به یک معضل روزانه تبدیل شده وروزی نیست که خبر تأسّف بار سقوط آسانسور وکشته وزخمی شدن چندین نفر دراثر این سانحه گوشِ جان را نیازارد وخانواده هایی را در سوگ عزیزانشان ننشاند.

محبوس شدن افراد در داخل کابین آسانسور نیز یکی دیگر از حوادث ناشی از نقص فنی آسانسورها از جمله نبود ژنراتور و وسیله ی هشدار دهنده در سیستم برخی از آسانسورها است که هر روز در ساختمان ها رخ  می دهد.متأسفانه باید گفت: با وجود افزایش  بی رویه ی این  قبیل حوادث درجای جای کشورمان ، متولّیان ذیربط به اصطلاح ککشان نمی گزد و در قبال این رخدادها آن سان که باید وشاید احساس مسئولیت نمی کنند.ادارات استاندارد وتحقیقات صنعتی با وجود مسئولیت مستقیم  در ملزم نمودن سازندگان وکادر فنی آسانسورها به استاندارد سازی این وسیله ی مهّم وحساس دراین زمینه به وظیفه ی ذاتی خود به درستی عمل نمی کنند و در مواردی حتی به شکایات واعتراضات مردم پاسخ منطقی وقانع کننده نمی دهند.نهادهای دیگری که موظّفند با استفاده ازاهرم های قانونی ، سازندگان ساختمان ها را به استاندارد سازی آسانسورها ملزم کنند؛ شهرداری ها وسازمان های نظام مهندسی هستند.این دونهاد نیز متأسفانه از کنار این مسأله با سهل انگاری و بی تفاوتی عبور می کنند و دراین زمینه احساس مسئولیت نمی کنند.

شهرداری ها دریک حرکت نسنجیده وغیر اصولی با گرفتن یک برگ چک به عنوان تضمین استاندارد سازی آسانسورهای نصب شده درساختمان ها برای آنان گواهی پایان کار صادر می کنند، بی آن که حتی ضرب الاجلی برای انجام تعهد آنان تعیین کنند و در وقت  معین پی گیر این قضیه باشند.اکنون این روش  غلط وغیر اصولی درشهرما نهادینه شده وانبوه سازان با اطمینان از عدم پی گیری وبرخورد قانونی متولّیان امر با این قبیل بی تعهدی ها آسانسورهای غیراستاندارد وفاقد ایمنی را با ده ها  ایراد واشکال فنّی به خریداران تحویل می دهند وخریداران نیزبا وجود خطراتی که استفاده ی از این وسیله آنان را تهدید می کند به ناچار از آن استفاده  می کنند.

براساس اظهار مسئولان اداره ی  استاندارد وتحقیقات صنعتی مراغه ، کارشناسانی که باید از آسانسور های نصب شده در ساختمان ها بازدید وبرای  آن ها تأیید یه ی  فنّی صادرکنند  درتبریز مستقرند وحضور آنان در مراغه گاهی ماه ها به طول می انجامد ودراین مدت مردم ناچارند با استقبال از خطر،  آسانسور های غیر استاندارد وخطرآفرین استفاده کنند. با عنایت به گسترد گی ساخت وسازها درمراغه ، تأسیس یک شرکت فنّی مهندسی برای بازدید مستمر از آسانسورها از ضرورت ویژه ای برخوردار است ومتولّیان ذی ربط باید دراین زمینه بدون فوت وقت اقدام کنند.

 نا گفته نماند که سازمان نظام مهندسی نیز باید به موازات سایر نهادهای مسئول دراین زمینه  به وظیفه ی خود عمل کند وبا اتخاذ تدابیر لازم اجازه ندهد انبوه سازان با نصب آسانسورهای غیر استاندار درساختمان ها درواقع با جان مردم بازی کنند.

سخنی با استاندار جدید آذربایجان شرقی " 1 "

آقای استاندار! اینک که بنا به تشخیص و صلاحدید دولت تدبیر و امید، به عنوان نماینده­ ی آن دولت، در استان قهرمان­ پرور آذربایجان­ شرقی و استاندار این استان برگزیده شده ­اید، لازم می ­دانم، نکاتی چند در رابطه با وضعیت کلی شهر تاریخی مراغه و آن چه که لازم است، درباره ­ی کمبودها، کاستی­ ها و نیازهای واقعی این شهر بدانید، به استحضار برسانم ؛ باشد که تذکر این نکات شما را در جهت آگاهی و اشراف به مواردی که در نظر دارید در برنامه ­های کاری خود لحاظ کنید، رهمنون شود.

آقای استاندار! مراغه، با وجود قدمت و پیشینه ­ی دیرینه و درخشان تاریخی- فرهنگی، مشاهیر و مفاخر برجسته و نام ­آور، میراث­ های غنی فرهنگی، آثار و ابنیه­ ی کم ­نظیر تاریخی، مردمانی فرهیخته، دیندار و زحمتکش، تقدیم 1400 شهید به ساحت انقلاب اسلامی، ظرفیت­ ها وپتانسیل­ های فراوان در حوزه­ های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی... و به ­رغم یدک کشیدن القاب و عناوین دهن پرکن، مانند: دومین و بزرگ ترین شهر استان آذربایجان­ شرقی پس از تبریز، باغ شهر آذربایجان و بلکه ایران، فرمانداری ویژه، پایتخت باستانی ایران زمین، یکی از ده شهر با بافت تاریخی، شهر حسینی و... در اثر بی­ مهری و بی ­توجهی مسئولان امر بویژه مسئولان استان ­نشین، از کاروان توسعه­ ی متوازن و همه جانبه، فرسنگ­ ها فاصله گرفته و از جایگاه واقعی خود دور افتاده است.

آقای استاندار! قصه ­ی پرغصه­ ی توسعه ­نیافتگی و بلکه عقب ­ماندگی مراغه در حوزه ­ها و بخش ­های مختلف، دل هر انسان واقع ­بین و مسئولیت­ شناس را به در د می­ آورد. کاستی­ ها، کمبودها و نیازهای این شهر به اندازه­ ای زیاد و پرشمار است که برشمردن تک ­تک آن­ها در این مختصر نمی­ گنجد و مجال دیگری می ­طلبد. لذا در این نوشته به اهم آن ­ها بسنده نموده و مابقی را به فرصت­ های دیگری موکول می­ کنم.

در بخش گردشگری،به رغم قرار گرفتن مراغه در لیست 10شهر با بافت تاریخی و با وجود ده­ ها اثر تاریخی و جاذبه ­های طبیعی و سایر برخورداری ­ها، اراده ­ی لازم جهت ایجاد زیرساخت­ های گردشگری و جذب توریست در مسئولان این شهر وجود ندارد و این بی­ ارادگی موجب شده است که درآمد حاصل از صنعت سودآور گردشگری به حداقل ممکن کاهش یابد.

طرح ساماندهی و احیای رصدخانه ی مراغه که از شهرت جهانی برخوردار است و درصورت تحقق می­ تواند پای هزاران گردشگر داخلی و خارجی را به منطقه باز کند، همچنین تأسیس دانشکده ­ی نجوم در جنب این اثر ارزشمند تاریخی سال ­هاست مسکوت مانده و موانع موجود در سرراه این طرح ­ها، از جمله تملک سایت برون مرزی و نیز عدم واگذاری اعتبارات لازم از اجرایی شدن آن جلوگیری به عمل آورده است. پتانسیل­ های بالقوه ی دیگری در این حوزه وجود دارد که در صورت شناسایی و بالفعل شدن آن ­ها مراغه به قطب گردشگری منطقه تبدیل شده و درآمدهای سرشاری نصیب این شهر خواهد شد.

در بخش درمان : عدم وجود مراکز درمانی مجهز به تجهیزات پیشرفته ­ی پزشکی و پزشکان فوق ­تخصص در این شهر موجب شده است که مردم برای درمان بیماری­ های صعب­ العلاج، به کلان شهرها و یا تهران سفر کنند و در این راه مشقات و هزینه ­های قابل ­توجهی را متحمل شوند.

در سال­ های اخیر طرح احداث یک بیمارستان خصوصی توسط بخش خصوصی در این شهر به تصویب رسیده است ؛ اما به دلیل عدم پی گیری مسئولان ذیربط و عدم حمایت از سرمایه ­گذاران، تاکنون به مرحله­ ی اجرا و عمل درنیامده است. ضمناً عملیات بازسازی بیمارستان 100تختخوابی سینا با وجود گذشت نزدیک به 5 سال از آغاز آن به علت عدم واگذاری بودجه ­ی کافی از سوی وزارت بهداشت و درمان تاکنون به اتمام نرسده و پی گیرهای انجام شده در این زمینه ثمربخش نبوده است.

با وجود تبدیل دانشکده ی پرستاری و مامایی مراغه به دانشکده ­ی پزشکی در نیمه­ ی دوم سال 91 و ابلاغ دستور­العمل اجرایی آن، هنوز این دانشکده به طور کامل عملیاتی نشده و در این زمینه تنها به تعیین و معرفی برخی از معاونان اکتفا شده است، همچنین به رغم گذشت نزدیک به یک­ سال از تصویب این طرح تاکنون گام مؤثری در جهت ایجاد زیرساخت­ های لازم ، جذب اساتید ، تشکیل هیئت علمی، نام ­نویسی از دانشجویان و حتی تعیین یک مدیر مستقل برای آن برداشته نشده است.

در بخش صنعت، به ویژه صنایع سنگین و زیربنایی مراغه یکی از محروم­ ترین شهرهای استان و بلکه کشور به شمار می ­رود. تنها به اصطلاح شهرک صنعتی مراغه باوجود گذشت نزدیک به 20 سال از تأسیس آن، با مشکلات و کمبودهای اساسی دست به گریبان است و تنها کارخانه­ های فعال در آن، «البته اگر بتوان نام کارخانه را به آن ها اطلاق کرد»، از شمار انگشتان دست تجاوز نمی ­کند.

   با عنایت به جمعیت 250هزار نفری شهرستان مراغه و سایر ویژگی­ ها و مؤلفه­ ها باید اذعان کرد که سهم این شهرستان از صنعت استان، بسیار اندک و ناچیز بوده و در مقایسه­ ی با صنایع موجود در تبریز و سایر شهرهای تابعه­ ی استان به منزله­ ی قطره ­ای از دریاست. برابر آمارهای موجود درحالی که 7 درصد جمعیت استان در مراغه ساکن هستند سهم این شهر از صنعت استان فقط یک درصد است. مجموعه­ ی این عوامل موجب شده است که مراغه با وجود استعدادهای کافی برای تبدیل به یک شهر صنعتی در این زمینه به شدت مورد بی ­مهری و بی ­توجهی قرار گرفته و حق آن به درستی ادا نشود.

در حوزه­ ی ورزش: علیرغم وجود ورزشکاران مستعد در مراغه و درخشش مکرر آن­ان در میادین ورزشی و کسب عناوین افتخار­آمیز در رشته­ های مختلف به ویژه ورزش پرطرفدار کشتی در سال­ های پیشین، چند سالی است ورزش این شهر به طور ملموسی افول کرده و از درخشش فوق اثر چندانی به جای نمانده است.

اکنون دومین و بزرگترین شهر استان پس از تبریزاز یک مجتمع مجهز و آبرومند ورزشی و سالن ­های مناسب، برای استفاده­ ی جوانان مستعد و علاقمند محروم است و این قشر پرشور از امکانات کافی برای تمرین و آموزش رشته ­های مورد علاقه ­ی خود بهره ­مند نیستند.

طرح احداث استادیوم 20 هزار نفری مراغه، «صرف­نظر از ایراداتی که به انتخاب محل آن وارد است »، در سال 68 یعنی حدود 24 سال پیش تصویب و عملیات اجرایی آن آغاز شده؛ لیکن به علت عدم واگذاری بودجه ی کافی برای تکمیل آن به تدریج از ظرفیت آن تا مرز استادیوم 5 هزار نفری کاسته شده و با وجود تحمیل این کاهش چشمگیر به مسئولان و مردم مراغه، عملیات اجرایی آن هنوز به طور کامل به پایان نرسده است...            ادامه دارد

دست فروشان مواد غذایی سلامت جامعه را تهدید می کنند

مرکز بهداشت ودرمان مراغه طی اطلاعیه­ ای با تأکید بر ناسالم و نامطمئن بودن انواع فرآورده­ های خام دامی مانند: کله ­پاچه، سیرابی، دل و جگر و... که در شرایط غیربهداشتی توسط فروشند گان دوره­ گرد به فروش می رسند وبه احتمال قریب به یقین انواع ویروس­ها و بیماری­های خطرناک، ازاین طریق به مصرف­ کنند گان  منتقل می شود؛ به مردم توصیه نموده است که فراورده­ های مذ کور را فقط از مغازه ­ها یی که این مواد را داخل یخچال نگهداری نموده و تحت کنترل و نظارت شبکه ی دامپزشکی و مرکز بهداشت قرار می­ گیرند تهیه و مصرف کنند.

مسئولان و دست ­اندرکاران مرکز بهداشت مراغه، در این اطلاعیه، به طور تلویحی به این واقعیت اذعان نموده اند که نظارت بر فرآورده­ های مورد اشاره صرفاً در محدوه ی مغازه ها امکان­ پذیر بوده و این مرکز هیچ گونه کنترل و نظارتی در کار فروشندگان دوره­ گرد ندارد. لذا این خود مردم هستند که باید با تحریم خرید فرآورده های مورد بحث از دست فروشان متخلف، آن­ان را عملاً به جمع­ آوری بساط خود وادار کنند.

البته فقط فرآورده ­های خام دامی نیست که در شرایط غیربهداشتی و نامطمئن و درمقابل دیدگان ماموران و بازرسان مرکز بهداشت، توسط فروشندگان دوره­ گرد به مصرف­ کنندگان ناآگاه و در عین حال بی پناه عرضه می ­شود بلکه ده­ ها نوع مواد غذایی دیگر، اعم از غذاهای طبخ شده، انواع مواد لبنی، میوه و تنقلات در چرخ دستی ­ها، کنار پیاده ­روها، جلوی مغازه­ ها ودر فضای آزاد و خارج از یخچال به مردم عرضه می ­شود بی­ آنکه احدی از مسئولان، با این گروه از متخلفان برخورد قانونی داشته باشد.

مسئولان مرکز بهداشت مراغه، به رغم اذعان و تأکید بر غیربهداشتی و حتی آلوده بودن فرآورده ­های عرضه شده توسط دست­ فروشان و احتمال انتقال انواع ویروس­ ها و بیماری­ های خطرناک از این طریق به مردم به جای مقابله و برخورد ریشه­ ای با این گونه متخلفان و جمع ­آوری بساط آن­ان از سطح کوچه و بازارتنها به صدور یک اطلاعیه در این زمینه، آن هم، در یک نوبت و در تیراژ اندک، اکتفا نموده­ و به خیال خود، با این کارتوانسته­ است به وظیفه ی قانونی خود در خصوص مراقبت­ های بهداشتی و جلوگیری از شیوع بیماری ­های خطرناک در جامعه عمل کند! هر چند، این گونه اطلاعیه ­ها، برای آگاهی بخشیدن به مردم درباره ی برخی تخلفات بهداشتی و پیامدهای سوء آن امریست لازم و بلکه ضروری. اما به هیچ ­وجه کافی نیست و لذا باید به موازات دادن اطلاعیه، با تخلفات مذکور به طور ریشه ­ای و در چهارچوب برنامه ­های مدون و مستمر، برخورد شود.

با عنایت به این که مقابله با انواع تخلفات بهداشتی و برخورد قانونی با عرضه­ کنند گان مواد غذایی ناسالم از ابتدایی­ ترین و اصلی­ ترین وظایف مراکز بهداشت محسوب می ­شود؛ لذا این مراکز موظف­ند با بسیج کلیه ی نیروها و امکانات و استفاده ی اصولی از ظرفیت­ های اداری و اجرایی خود و نیز با یاری جستن از سایر دستگاه های اجرایی و قضایی، شهرداری، نیروی­ انتظامی و... با این پدیده ی شوم به مقابله برخیزند. بی ­شک هیچ گونه عذر و بهانه­ ای ولو خلاء قانونی و نبود امکانات کافی برای برخورد با دست فروشان و مغازه ­دارانی که با عرضه ی غیربهداشتی موادغذایی بهداشت و سلامت جامعه رامورد تهدید جدی قرار می­ دهند، قابل قبول نبوده و هرگونه مسامحه  وسهل­ انگاری در این زمینه، از مصادیق بارز، بی ­مسئولیتی و بی­ تعهدی مسئولان بوده و لازمست به موازات آگاه نمودن مردم به پیامدهای زیان بارمصرف فراورده های غیربهداشی با این تخلفات بطور جدی برخورد شود.