عزیزان من!

این قبیل برخوردها به هیچ وجه شایسته و در شأن  اعضای یک انجمن فرهنگی  و کسانی که داعیۀ فرهیختگی و رهبری جامعه را در سر می پرورانند، نیست!

می گویند « وقتی منطق کور می شود زور جای آن را می گیرد.»  عصبانیت و بد اخلاقی نشانۀ بی منطقی و ضعف بیان ماست  .درجایی که زبان از بیان  منظوری قاصر است مشت و شمشیر  به کار می افتد! و گرنه هر مشکل و هر اختلافی با مذاکره و دیالوگ حل می شود. از ما که  عنوان  فرهیختگی و دانایی را به حق یا به  ناحق، با خود یدک می کشیم مناقشه و کشمکش بر سر یک موضوع بی اهمیت و پیش پا افتاده بعید است . ما باید سمبل و نماد اخلاق و ادب و انسانیت باشیم و بتوانیم اختلافات ریز و دشت خودرا بارعایت ادب، حفظ حرمت یکدیگر،  پرهیز از هرگونه جو سازی و در یک فضای  سالم و به دور ازبد اخلاقی حل و فصل کنیم. سوء تفاهم در بین دو یا چند نفر یک امر طبیعی است و گاهی نا خواسته پیش می آید؛ اما با تفاهم،  نه با تقابل رفع می شود. چرا تقابل و چرا مجادله و مناقشه ؟! پس این همه پند و اندز و سفارش به همزیستی و رعایت اخلاق و ادب و احترام، که در نوشته ها و گفته های  خودمان، به آنها تأکید می کنیم فقط برای دیگران است و خودمان از آنها معافیم؟! که در این صورت باید بپذیریم که عالم بی عملیم و فقط بلدیم دیگران را نصیحت کنیم.

عزیزان من! به عنوان یک پد ر معنوی و یک برادر به شما نصیحت می کنم: حرمت هم را پاس بدارید، باهم مهربان باشید و سوء تفاهمات خودرا در جوی آرام و به دور از هرگونه تند خویی و تند گویی و حرمت شکنی حل و فصل کنید و درنهایت، بکوشید در رعایت اخلاق و رفتارو کردار الگو و سرمشق دیگران باشید.