ضرورت مقابله مسئولان، با پدیده تکدی گری

 تکدی گری یکی از مشاغل مکروه و مذموم در جوامع بشری است که شماری از افراد به علت فقر مالی و ناتوانی جسمی و روحی بدان اشتغال می ورزند و از این طریق امرار معاش می کنند.

عده  دیگری نیز با وجود برخورداری از سلامت کامل و استعداد کار کردن، به کار کم زحمت و در عین حال پردرآمد گدایی مشغول می‌شوند.

  برخی از متکدیان، تکدی گری را به عنوان یک شغل دائمی برگزیده‌اند و با استفاده از تجربیات و شگردهایی که در طول فعالیت در این حرفه آموخته اند می توانند عواطف و احساسات مردم را برای جلب کمک‌های آنان برانگیزند و از این طریق به درآمدهای قابل توجهی دست یابند.

 این عده به  منظور تحریک احساسات مردم و جلب کمک‌های آنان اغلب با تغییر قیافه و سر و وضع ژولیده و گاهی با زخم های ساختگی و نیز اعضای باند پیچی شده در کوچه و بازار ظاهر می‌شوند و چشم انداز های مشمئز کننده ای را در فضاهای عمومی به نمایش می‌گذارند.

 برخی از زنان مکتدی نیز در حالی که طفل شیرخواره ای  را در بغل گرفته اند، در گذرگاه های عمومی شهر جا خوش می کنند و با گرفتن کاسه گدایی به سوی مردم از آنان استمداد می طلبد.

در بیشتر شهرهای کشورمان مردم بدون توجه به کراهت حرفه تکدی گری و تبعات سوء آن برای جامعه، با کمک های بی دریغ خود به متکدیان، به نوعی گدا پروری، تنبلی و بی عاری را در جامعه ترویج می‌کنند.

 در برخی از شهرها مردم با درک پیامدهای منفی تداوم این قبیل فعالیت ها نه تنها از کمک به گدایان خودداری می‌کنند بلکه می کوشند با اقدامات اساسی خود از رشد این پدیده شوم در شهر و دیار خود جلوگیری به عمل آورند.

 برای نمونه: تبریز یکی از کلان شهرهایی است که  به دو علت 1- کمک نکردن مردم به گدایان 2- مقابله جدی مسئولان با پدیده شوم تکدی گری، به شهر بدون گدا معروف شده و در آن اثری از متکدیان  به چشم نمی خورد.

 امید که مسئولان مراغه نیز با تأسی از مسئولان این شهرها با یک برنامه راهبردی و اقدامات عملی و موثر بتوانند ریشه این پدیده را در شهر ما از بیخ و بن بر کنند و اجازه ندهند متکدیان، که اغلب آنان غیر بومی و به اصطلاح وارداتی هستند در این شهر آزادانه و بلامعارض به فعالیت خود ادامه دهند.

 ناگفته نماند که کمک به مستمندان و افراد نیازمند به عنوان یک گام خداپسندانه و انساندوستانه برای همگان لازم و ضروری است؛ اما این کمک ها باید از راه های اصولی و کانال های شناخته شده و مجاز، مانند موسسات و صندوق های خیریه انجام گیرد تا به دست نیازمندان واقعی برسد.

 کمک و دستگیری از مستمندان و مستحقان  واقعی به صورت مستقیم نیز باید با شناخت کافی از پیشینه و وضعیت زندگی آنان صورت گیرد و به افرادی داده شود که با وجود فقر و استحقاق از دراز کردن دست نیاز به سوی این و آن پرهیز می کنند.