نکات قابل تامل در انتخابات پیش رو " قسمت ششم "

 اشاره:
  در قسمت پنجم این یادداشت ها نحوه فعالیت های تبلیغاتی  نامزدها را یکی از معیارهای سنجش درجه پایبندی و التزام عملی آنان به قوانین و مقررات قلمداد کرده و خاطرنشان کردیم که اگر یک نامزد در فرایند تبلیغات انتخاباتی، تابع اضول و ملتزم به قانون نباشد، در صورت راهیابی به مجلس شورای اسلامی نیز به قوانین بی اعتنا بوده و تعهدی در قبال انجام وظایف و مسئولیت‌های نمایندگی نخواهد داشت...
اکثریت قریب به اتفاق نامزدها در فرایند تبلیغات انتخاباتی، ادعا می‌کنند که انگیزه حضورشان در عرصه انتخابات، احساس تکلیف است و هدفی جزعمل به تکلیف  و خدمت به  خلق، ندارند. آنان همچنین خود را فردی قانونمند و پایبند به اخلاق و ارزش‌ها معرفی می‌کنند و قول می‌دهند که در صورت راهیابی به مجلس،  پا را از دایره عدل و انصاف فراتر نگذارند و تمام وقت و انرژی و دانش خود را در طول دوره نمایندگی در کانون دفاع از حق و صیانت از حقوق مردم قرار دهند؛ اما بر مصداق ضرب المثل معروف: " دم خروس را باور کنیم یا قسم حضرت عباس را؟! "  به رغم همه ادعا ها و قسم و آیه ها، اغلب دم خروس واقعیت ها از زیر عبای رفتار و کردارشان بیرون می زند و مردم به این حقیقت پی می برند که:  قسم حضرت عباس جز به هدف پنهان کاری و فریب مردم نبوده و فرد قسم خورده به هیچ وجه صادق و قابل اعتماد نیست.
 همان طوری که اشاره کردیم بهترین ملاک و محک برای سنجش درجه پایبندی نامزدها به قانون نحوه تبلیغات آنان است. نامزدی که ماه ها قبل از موعد مقرر قانونی تبلیغات خود را شروع می کند در واقع عملاً به قانون  دهن کجی می کند و اصول و ارزش ها را زیر پا می گذارد.
 انواع بداخلاقی‌ها در فرآیند تبلیغات انتخاباتی از جمله تخریب رقبا و هتک حرمت و حیثیت اجتماعی آنان و در مقابل پاک و منزه جلوه دادن خود، در کنار بذل و بخشش ها و ریخت و پاش های آنچنانی برای پیش خرید رای مردم، مبین بی تعهدی و نا صالح و نالایق بودن آنان است و این حرکات ها به منزله دم خروسی است که به رغم قسم خوردن به حضرت عباس، از زیر عبای ادعاهایشان بیرون میزند!
 نامزدی که در فرآیند تبلیغات انتخاباتی سر کیسه را شل می کند و بخش قابل توجهی از دارایی خود را به این و آن می‌ بخشد؛  چه هدفی را دنبال می کند؟! هیچ عقل سلیمی نمی پذیرد که فردی در ازای خدمت و رفتن به زیر بار سنگین مسئولیت، افزون بر صرف وقت و انرژی فراوان و تحمل زحمات طاقت فرسا، مبالغ قابل توجهی از جیب مبارک خود هزینه کند و چه بسا در اثر ریخت و پاش های نامتعارف و بی حساب و کتاب از هستی ساقط شود!
 این هزینه ها اغلب چندین برابر حقوقی است که یک نماینده در طول یک دوره چهار ساله نمایندگی دریافت می کند؛ لذا این پرسش مطرح می شود که:  این گروه از نامزدها بقیه پولی را که هزینه کرده اند از کجا و چگونه باید جبران کنند؟! طبیعی است که باید انواع زد و بند ها و سوء استفاده ها را تجربه کنند و از انواع رانت ها و معاملات نامشروع سود ببرد؛ تا بتوانند چندین برابر آن هزینه‌ها را جبران کنند. آیا برای این قبیل نماینده ها وقتی باقی خواهد ماند تا به وظایف و مسئولیت های سنگین نمایندگی بپردازند و به مشکلات مردم رسیدگی کنند؟
 بنابراین مردم باید به نامزدهایی رأی بدهند که با چند قطعه عکس، یک بیوگرافی و رزومه کاری به صحنه بیایند و با چند جلسه سخنرانی، برنامه های خود را برای یک دوره چهار ساله نمایندگی به مردم توضیح و تشریح کنند و از هرگونه هزینه و ریخت و پاش و شعار و وعده و وعید فریبکارانه بپرهیزند، حتی یک چای تلخ به کسی ندهند و بدون هرگونه مبالغه و حاشیه پردازی و دروغگویی، به معرفی خود و توانمندی های خود، بپردازند...   ادامه دارد
به قلم عباسعلی خسروداد