جان یا نان؟ مسئله این است

 اولویت جان برنان و بلعکس مسئله ای است که با شیوع بیماری کوید 19 و اعمال محدودیتها و تعطیلی مکرر کسب و کارها و فعالیتهای اقتصادی در کشور، مطرح شد و بحثها در این باره بالا گرفت.برخی معتقدند که گرسنگی را تا حدودی می توان تحمل کرد؛ اما تحمل بیماری سخت، طاقت فرسا و بلکه غیر ممکن است. شماری دیگر معتقدند که گرسنگی، خود، نوعی بیماری است و آنرا با تجویز هیچ دارویی به جز نان نمی توان معالجه کرد. به عبارتی انسان در مواردی ممکن است هفته ها و بلکه ماهها در مقابل برخی از بیماریها مقاومت کند؛ اما نمی تواند بیش از دو الی سه روز در مقابل گرسنگی دوام بیاورد. 

برای بسیاری از بازاریان، کارگران روزمزد، دست فروشان و فروشندگان دوره ‌گرد، که برای تأمین معاش خود و خانواده به درآمد و دستمزد روزانه چشم دوخته اند و در آمد و پس انداز جایگزین ندارند و حتی از مزایای بیمه هم برخوردار نیستند؛ تحمل محدودیت های مکرر و تعطیلی فعالیت‌های اقتصادی هم تراز رویارویی با خطر گرسنگی است. این عده از آسیب پذیرترین اقشار جامعه در طول دوره کرونا هستند و به علت نیاز مبرم به کسب حداقل درآمد، گاهی با عدول و عبور از محدودیت های اعمال شده توسط دولت، از سر ناچاری آگاهانه به استقبال خطر ابتلا به ویروس کرونا می‌روند و از این راه جان و سلامت خود و دیگران را به خطر می اندازند؛ لذا لازمه رعایت این محدودیتها توسط اقشار مورد بحث، حمایت مالی و تأمین حداقل معیشت آنان از سوی دولت و خیرین است؛ کما اینکه در اغلب کشورها این مقررات با پرداخت کمک‌های نقدی و تحویل بسته های حمایتی به افرادی که در اثر کرونا از کار بیکار شده اند و قادر به تأمین معیشت خود نیستند، اعمال می‌شود.

 متاسفانه در کشور ما دولت، هیچ گونه مسئولیتی را در این زمینه به عهده نمی گیرد و با وجود تورم و گرانی مهار گسیخته و نیز بیکاری، در جریان اعمال محدودیت‌ها مردم را به حال خود رها می کند.

  بهانه دولت از اعمال محدودیتها و تعطیلی فعالیتهای اقتصادی جلوگیری از افزایش آمار ابتلا به ویروس کرونا و کاهش مرگ و میرها و به عبارت روشنتر حفظ جان مردم است؛ اما به این واقعیت توجه نمی کند که باید در کنار حفظ جان، اهمیت و نقش حیاتی نان، در زندگی و سلامت انسان را هم از نظر دور نداشت. تصمیم  دولت به اعمال یک جانبه محدودیتها  به مثابه این است که مأموران شهرداری به بهانه مقابله با سد معبر و ایجاد نظم در جامعه، بساط دستفروشان را جمع آوری و گاهی مصادره می کنند؛ بی آنکه به پیامد ها ی زیانبار آن برای این قشر ضعیف جامعه که از فرط ناچاری و استیصال به این کار روی آورده اند فکری بکنند!

 امید که دولتمردان ما با در نظر گرفتن مراتب فوق، و تداوم یکه تازیهای بیرحمانه ویروس کرونا به فکر ایجاد نظام رفاهی  و تأمین اجتماعی برای زیان دیدگان از محدودیت های اعمال شده باشند.

به تاریخ سی و یکم فروردین ماه 1400 عباسعلی خسروداد