هر چه بگندد نمکش می زنند - وای به روزی که بگندد نمک!

 ضرب المثل فوق، مصداق حال کسانی است که خودرا صالح و مصلح، قلمداد می کنند؛ اما در عمل نا صالح و مفسد از کار در می آیند! این ضرب المثل را می توان به آن عده از نامزدهای انتخاباتی هم که در شعارهای تبلیغاتی خود: مدعی اخلاقمداری و پایبندی به قانون  هستند؛ اما در عمل خلاف جهت این ادعاها حرکت می کنند نسبت داد!

 به رأی العین دیدیم که شمار قابل توجهی از کاندیداهای انتخابات ششمین دوره شورای اسلامی شهر، به رغم سر دادن شعارها و وعده‌های دلخوش کنک و ادعای قانونمداری و پایبندی به موازین اخلاقی، در جریان تبلیغات انتخاباتی مرتکب انواع تخلفات، قانون شکنیها و بد اخلاقیها شدند!

با وجود برگزاری نشستهای توجیهی با رویکرد تفهیم مقررات مربوط به فعالیت های تبلیغاتی برای نامزدها در فرمانداری، و نصب سازه های داربستی توسط شهرداری در نقاط مختلف شهر، به منظور الصاق عکسها و پوسترهای تبلیغاتی و نیز با وجود انتشار شیوه نامه تبلیغات انتخاباتی کاندیداها از سوی وزارت کشور مبنی بر اینکه: نصب و الصاق هر گونه اعلامیه، عکس، پوستر، بنر و پارچه های تبلیغاتی (به جز محلهایی که شهرداریها و دهیاریها بدین منظور در نظر می گیرند) غیر مجاز است؛ شمار زیادی از نامزدها کاغذ های تبلیغاتی خودرا در اشکال و ابعاد گوناگون و در سطحی گسترده به در و دیوار شهر، تابلوهای راهنمایی و رانندگی، پستهای برق، صندوقهای صدقات، ایستگاههای اتوبوس، تیرهای چراغ برق، ساختمانهای مردم... و حتی درختان حاشیه خیابانها، میادین و معابر شهر الصاق کردند و از این طریق افزون بر اسراف، افراط و اتلاف مقادیر قابل توجهی کاغذ، کراهت چهره شهر، تخریب محیط زیست و ایراد خسارت به اموال عمومی را رقم زدند!

در اینجا این پرسش مطرح است که معنی نصب این حجم از انواع عکس و پوستر تبلیغاتی به در و دیوار شهر چیست؟ اگر منظور معرفی خود و تشریح کارنامه ها و برنامه ها است که این کار با نصب فقط یک عکس یا پوستر و یا یک برگ کاغذ در مکانهای پر تردد شهر از جمله میادین و تقاطعها کافی بود.

راستی باید از این حضرات پرسید: به کجا چنین شتابان؟! با این بی نظمیها، قانون شکنیها و بد اخلاقیها چه هدفی را دنبال می کنند و به کجا می خواهند برسند؟! در شرایطی که مردم در وضعیت بد اقتصادی به سر می برند و برخی از خانواده ها از تأمین ابتدایی ترین نیاز های زندگی خود عاجزند؛ حیف و میل این حجم از کاغذ و صرف این همه هزینه و ریخت و پاش برای چیست؟! در یک حساب سر انگشتی مجموع هزینه های تبلیغات نامزدها سر به میلیارد ها می زند. این هزینه های زاید و غیر ضرور می توانست بخشی از مشکلات شهر را برطرف کند.

 آیا کاندیداهایی که با تحمل هزینه های چند ده میلیونی و توسل به انواع ترفند ها و قانون شکنی ها به شورای شهر راه می یابند، می توانند به اهداف و آرمان های منطقی و مشروع موکلین خود جامه عمل بپوشانند و از عهده وظایف و مسئولیت های سنگین و خطیر نمایندگی مردم برآیند؟!

پاسخ به این پرسش، بی تردید، جز این نخواهد بود که این قبیل کاندیداها ناچارند، برای جبران هزینه های خود در جریان تبلیغات و جلب رضایت دوستان و احتمالا اسپانسرهای خود، تمام فکر و توان خود را در کانون سوء استفاده از موقعیّت و رانت نمایندگی و بده و بستان های نا مشروع و غیر قانونی متمرکز کنند؛ که در چنین شرایطی طبعاً فرصتی برایشان باقی نمی ماند تا بتوانند، با عمل به وظایف و مسئولیت های قانونی خویش و تعهدی که به مردم سپرده اند، از حقوق موکلین، در مبادی ذی ربط دفاع کنند و منشاء اثرات و خدمات مفید و ارزنده ای برای آنان باشند.

از حق نباید گذشت، نامزدهایی هم بودند که در پروسه تبلیغات از دایره قانون و اخلاق فراتر نرفتند و تبلیغات خودرا با کمترین هزینه و کمترین مزاحمت برای دیگران انجام دادند.

جای تأسف است که برخی از ناظران و مسئولان اجرایی انتخابات، در طول هفته تبلیغات، به نوعی با کاندیداهای متخلف مماشات کردند و از تخلفات آنان به قدر کافی جلوگیری به عمل نیاوردند.

به تاریخ بیست و ششم خردادماه 1400 عباسعلی خسروداد