فرافکنی و نسبت دادن گناهان خود به دیگران عملی است نکوهید

فرافکنی یعنی:  گناه و اشتباه خود را به گردن دیگران انداختن. فرافکنی نوعی ساز و کار دفاعی است که برخی از افراد در مقام دفاع از خود می کوشند بدین وسیله معایب و اشتباهات خود را به دیگران نسبت دهند و خود را از اشتباهات و گناهان تبرئه کنند.

این ویژگی در رفتار بسیاری از مسئولان و کارگزاران ما خودنمایی می کند. این عده در رویارویی با تنگناها و مشکلات، به سازوکار فرافکنی روی می‌آورند و بار تمام کوتاهی‌های خود را به گردن دیگران می اندازند! تقریباً هر مسئولی که سر کار می‌آید مسئول قبلی را مسبب کاستیها و نا بسامانیهای موجود در حوزه مسئولیت خود قلمداد می‌کند و کاسه کوزه های اشتباهات و کوتاهیهای خود را بر سر آنان می‌شکند!

 همه ما درطول مدت زندگی با فرافکنیهای تکراری برخی از مدیران در رده های گوناگون مدیریتی آشنا هستیم؛ در اینجا محض یادآوری به چند نمونه از متداول ترین آنها اشاره می کنیم: مانند اینکه: *من وارث ویرانه ای هستم که از دولت قبلی برایم به ارث رسیده  است! *مسبب همه این نابسامانیها و مشکلات، دولت یا دولتهای قبلی است! *عامل رشد روز افزون قیمت ارزهای خارجی و پایین آمدن ارزش پول ملی دولت قبلی است! *رشد آمار بیکاری به بی برنامگی و ندانم کاری وزیر قبلی مربوط می‌شود! *وضعیت بد اقتصادی، محصول کم کاری و سوء مدیریت فلان وزیر یا فلان مدیر است! *همه این بدبختی ها و مصیبت ها ناشی از کینه  ورزیهای های دشمنان خارجی است! *تورم و گرانی، وضعیت بد معیشتی شهروندان، کوچکتر شدن سفره های مردم، کمبود یا نبود برخی از کالاها... همه و همه نتیجه تحریم های استکبار جهانی است...! و انواع  بهانه جوییها و فرافکنی های مشابه دیگر که بیشتر مسئولان آنها را در رویا رویی با تنگناها و نارساییهای مبتلابه، دست آویز قرار می دهند و می کوشند از این طریق خودرا از کوتاهی ها و اشتباهاتی که مرتکب شده اند، تبرئه کنند.

راستی چرا بیشتر ما شهامت و شجاعت اعتراف به گناهان و قبول ناکارآمدی و سوء مدیریت خود را نداریم؟! و به جای اینکه کاستیها و کوتاهی ها را در وجود خود جستجو کنیم و در راستای اصلاح آنها بکوشیم، بخش قابل توجهی از وقت و انرژی خود را در عیب جویی و اثبات کوتاهی های دیگران تلف می کنیم؟!

 اگر مسئولان ما یک جو انصاف داشتند می پذیرفتند که خود آنان نیز به نوبه خود، در به وجود آمدن بیشتر کاستیها، عقب ماندگیها و مصیبت های عینی و ملموسی که امروز جامعه ما با آنها دست به گریبان است، سهیم و شریک هستند و نخواسته یا نتوانسته اند به تعهداتی که در قبال مردم به عهده گرفته اند به درستی عمل کنند؛ بنابر این، نباید با فرافکنی و انکار کوتاهی های خود از زیر بار سنگین مسئولیتها شانه خالی کنند و یا به نوعی به توجیه آنها مبادرت ورزند؛ زیرا توجیه گناه از خود گناه بدتر است.

 به قول مولانا: جرم خود را بر کسی دیگر منه  * هوش و گوش خود بدین پاداش ده - جرم بر خود نه که تو خود کاشتی * با جزا و عدل حق کن آشتی - رنج را باشد سبب بد کردنی* بد، ز فعل خود شناس از بخت نی.

به تاریخ: پنجشنبه دهم تیر ماه 1400 عباسعلی خسروداد