ب- روحیه انحصارطلبی دربرخی از مدیران استان:
دومین عامل توسعه نیافتگی مراغه که مردم این شهرسالهاست ازآن بعنوان یکی از مؤثرترین عوامل عقب ماندگی منطقه به تلخی یاد میکنند؛ وجود نوعی روحیه انحصارطلبی وقیم مآبی دربرخی ازمدیران استان است. اتخاذ مشی قیم مآبانه توسط مدیران مورداشاره دربرخورد بامسایل مختلف منطقه، بویژه مراغه، تمرکزبیش ازحدامکانات وبرخورداری ها درمرکزاستان وایجاد انوع محدودیتها درروندکاری مدیران شهری واینکه هرتصمیمی و لوجزئی وکم اهمیت درباره مسایل شهری، باید بااطلاع وصلاحدید مدیران استان اتخاذ شود، ازدیرباز بعنوان یک مشکل اساسی ویک مانع بزرگ درمقابل پیشرفت های اصولی این شهرقدعلم کرده وازتوسعه همه جانبه آن جلوگیری بعمل میآورد. اینگونه محدودیتها گاهی ازچنان ابعاد گسترده ای برخوداراست که مدیران شهری اغلب ناچارند قبل از اقدام به هرکاری درباره آن باادارات مختلف استان مکاتبه نموده وازآنها رسماً کسب تکلیف کنند. این مکاتبات دراثربورکراسی حاکم برنظام اداری کشور، طبعاً تااخذ نتیجه قطعی، هفته ها وبلکه ماهها، بطول می انجامد وچه بسا باپاسخ های منفی یامشروط مسئولان ذیربط، به نحوی رفع رجوع می شوند وغالباً باگذشت زمان، ارزش واعتبار خودراازدست میدهند. استفاده ابزاری، ازنوعی حق وتو، توسط این مسئولان درجلسات مختلف اداری، ازجمله جلسات کمیته برنامه ریزی استان تشکیل می شود ومخالفت آنها باپیشنهادات ونقطه نظرات اصلاحی ارائه شده ازسوی مدیران شهری، خودسنت دست وپاگیر دیگری است که مردم مراغه ازدیرباز گرفتارآن هستند وازتداوم این روند بشدت رنج می برند.
گویا تعدادی ازمدیران استان، براین باورند که استان آذربایجان شرقی فقط درتبریز خلاصه میشود وبرهمین اساس باید بیشترین امکانات وبرخورداریها، اعم ازاعتبارات وطرح های ریزو درشت به این شهراختصاص داده شود. واقعیت این است که اغلب مدیران استان نه تنها برنامه ای صحیح وکارشناسی شده، برای توزیع واختصاص عادلانه منابع واعتبارات درسطح استان ندارند، بلکه تحت تأثیرگرایش های منطقه ای وتبعیض آمیز، بخش اعظم منابع واعتبارات، اعم از اعتبارات استانی وکشوری راکه باید به نسبت حجم نیازها، ضرورتها، اولویتها،استحقاق ها واستعدادها وبه تناسب وسعت، جمعیت وموفقیت اقلیمی ومنطقه ای ونیزسهم سرانه هریک ازشهرها دربین آنها تقسیم وتوزیع گردد، بطوریک جانبه به نفع توسعه فزاینده تبریزبزرگ! مصادره نموده وسخاوت مندانه برپیکر فربه وپروارشده این شهرتزریق میکنند.
شاید صراحت نگارنده دربیان برخی واقعیتها، این توهم رادراذهان عده ای ایجادکندکه ما خدای ناکرده چشم دیدن پیشرفتهای تبریز رانداریم وبه توسعه فزاینده آن درانواع زمینه ها حسادت می ورزیم! درحالیکه اصلاً چنین نیست. زیرا هرشهروندآذربایجانی به توسعه تبریز افتخارمیکندوآرزومند است، این شهربعنوان نماداستان آذربایجان شرقی، ازیک موقعیت ممتازواستثنایی درسطح کشور برخوردارباشد وبه درجه ای از پویایی وبالندگی نایل آیدکه سرآمددیگرشهرهای کشورمان باشد. بااین وجود معتقدیم، مدیران استان نباید امکانات واعتبارات رابه تداوم توسعه نامحدود تبریز اختصاص دهند ودرهمین حال مشکلات ونارسائی های موجود درشهرهای فرودست رابه فراموشی بسپارند.ادامه دارد...