مسئولی که طعم تلخ فقر و محرومیت را نچشیده باشد، نمی تواند درد و رنج محرومان را درک کند

                                                                               شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل

                                                                                     کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها

 مسئولان، زمانی می توانند درد و رنج محرومان را درک کنند که اندکی از برج عاج خود پایین بیایند. در دفتر خودرا به روی مردم باز نگهدارند. خودرا در معرض دید مردم قرار دهند. با ایجاد ارتباط نزدیک و تنگاتنگ با اقشار فقیر و نیازمند، زندگی در متن جامعه و همتراز با طبقات محروم را تجربه کنند. طعم تلخ فقر و محرومیت را بچشند. خط فقر را بشناسند. آمار خانوارهایی را که زیر خط فقر، ادای زندگی کردن را در می آورند! روی میز خود داشته باشند. حقوق اندک کارگران را با حقوق نجومی خود مقایسه کنند. در جریان افزایش مداوم تورم، گرانی و کمبودهای جامعه قرار گیرند. مسئولان باید چشم خودر به روی واقعیت ها باز کنند و ببینند در محیط اطرافشان، در حوزه مسئولیتشان و در شهری که در آن زندگی می کنند، چه می گذرد. چرا منابع، ثروتها و امکانات جامعه به طور عادلانه در بین مردم توزیع نمی‌شود؟! چرا شکاف طبقاتی و نابرابریهای اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی در بین اقشار مرفه و دهک‌های پایین جامعه روز به روز عمیق تر و عمیق ترمی شود؟!  چرا در شرایطی که شماری از مسئولان، حقوق نجومی دریافت می‌کنند. زندگی اشرافی دارند. در خانه های گران قیمت و در بهترین مناطق شهر ساکن هستند. از لوازم خانگی لوکس استفاده می کنند. ماشین های لاکچری سوار می‌شوند. ریخت و پاش های آنچنانی دارند... حقوق یک کارگر با چند سر عائله باید سه الی چهار میلیون تومان باشد؟! ببینند و درک کنند که کار از کجا لنگ است؟ مشکل در کجاست ؟! مسئولی که  از مشکلات معیشتی، نیازهای زندگی و سفره های خالی مستمندان جامعه بی‌خبر است. نمی که داند شمار قابل توجهی از مردم در فقر مطلق، روزگار می گذرانند. تورم و گرانی کمر اقشار کم درآمد را خم کرده است. رشد روز افزون نرخ بیکاری به ویژه در گروه جوانان و دانش آموختگان بلای جان خانواده ها شده است. امروز نزدیک به 12000 نفر جوانی که در آستانه ازدواج قرار دارند با مشکل مسکن و اشتغال مواجهند. بسیاری از پدران و سرپرستان خانواده ها از فرط فقر و نداری شرمنده فرزندان خود هستند... بر مصداق مثل معروف: "سیر از گرسنه  و سوار از پیاده خبر ندارد." هرگز نمی‌ تواند دردها و سختیهای  محرومان را درک کند و فریادهای حق‌طلبانه آنان را بشنود.

 با نشستن در دفتر کار، لم دادن به صندلی راحت، امضای چند نامه و امر و نهی کردن به زیردستان، کاری از پیش نمی رود و مشکلی حل نمی شود.  مسئولان، باید برای حل مشکلات و رفع نا بسامانی ها برنامه ریزی کرده و به جای حرف عمل کنند.

 عباسعلی خسروداد، بیست و ششم شهریور ماه 1400