راه ارتباطی مراغه- هشترود که درسالهای دور، به صورت یک راه روستایی و مالرو، برای دسترسی به روستاهای تابعه ی این دو شهرستان تعبیه شده و با تعریض تدریجی در طول زمان، اینک با عنوان عاریه ای (جاده) برای تردد روزانه صدها دستگاه وسیله ی نقلیه ی سبک و سنگین، مورداستفاده قرار می گیرد، با شیب هاوپیچ های خطرناک و عدم دید کافی برای رانندگان و در یک کلام، مغایرت با استانداردهای جاده ای، سال هاست، به قتلگاه انسان هایی بدل شده است که محکوم به قرار گرفتن در حوزه ی مسئولیت مدیران بی مسئولیت و بی تفاوت به سرنوشت مردم هستند. مدیرانی که به رغم علم و آگاهی از رشدروز افزون آمار تصادفات و تلفات انسانی در این مسیر، به قول معروف ککشان نمی گزد و از مشاهده ی وضعیت موصوف، دلشان به درد نمیآید. این مسیر بی تردید یکی از خطرناکترین و حادثه خیزترین محورها، نه تنها در استان آذربایجان شرقی بلکه در کشور بوده و روزی نیست که در آن سانحه ای منجر به فوت یا جرح و یا خسارت سنگین به داراییهای مردم رخ ندهد. و خانواده و یا خانواده هایی را در سوک عزیزانشان ننشاند، کما اینکه درهفته ها و ماه های منتهی به سال 1390 در چند حادثه ی غم انگیز در همین مسیر شماری از انسان های بی گناه جان خود را از دست داده اند و خانواده های خود را داغدار و چه بسا بی سرپرست نموده اند. لازم به ذکر است که حدود 10 نفر از کشته شدگان در هفته ها و ماه های اخیر، از آموزگاران مدارس روستایی و اساتید دانشگاه ها بوده ا ند که در این مسیر دچار سانحه شده و جان به جان آفرین تسلیم نموده اند.
متأسفانه باوجود گذشت نزدیک به 8 ماه از تصویب طرح احداث آزاد راه در مسیرمورد بحث، درهییت محترم دولت و وعده ی شروع قریب الوقوع عملیات اجرائی آن، طبق اظهار یکی از مسئولان بلند پایهی شهری ، کار مطالعاتی این طرح به تازگی آغاز شده و با پایان گرفتن این کار نوبت به تملک اراضی مسیر طرح که یکی از مشکل ترین و نفس گیرترین مراحل آن محسوب میشود خواهد رسید و باید برای عبور از آن رضایت تک تک صاحبان اراضی جلب و با آن ها به طوراصولی مصالحه شود.
وی میافزاید: پس از طی این دو مرحله،نوبت به مراحل نها یی مانند:زیر سازی، پل سازی، آسفالت و علامت گذاری میرسد که امیدواریم یکی پس از دیگری به مرحله ی اجراوعمل درآید. اگر فرضاً این مراحل به روال عادی و متداول، با یک حرکت کند و بطئی، مانند آنچه که درباره ی سایر طرحها و پروژه ها شاهدیم طی شود، اتمام طرح در خوش بینانه ترین حالت حداقل 5 سال طول خواهد کشید. اما اگر عملیات اجرائی آن در یک حرکت ضربتی و سریع انجام شود،ممکن است این مدت به نصف و بلکه کمتر تقلیل یابد بدیهی است که نیل به این هدف به همت والای مسئولان ذیربط و مجریان و دست اندرکاران این طرح بستگی دارد و برآنهاست که بخاطر نجات جان انسانها و جلوگیری از خطراتی که هر آن مسافرین این مسیر را تهدید میکند، برای یک بار هم که شده آستین هارا بالا بزنند و یا علی بگویند و با تسریع در عملیات اجرایی و اتمام آن در کوتاه مدت، دین خود را به مردم ادا کنند.
ناگفته نماند که ممکن است در مرحله ی تملک اراضی مسیر طرح، از جانب برخی از صاحبان اراضی، به طمع اخذ مبالغ مضاعف در ازاء واگذاری املاک خود مقاومت هایی صورت گیرد و موجب بروز وقفه در پیشرفت آن بشود. به این عده باید گفت: از آنجا که این طرح یک طرح عمومی و بلکه ملی است و از مزایای آن مردم منطقه سود خواهند برد. لازمست هر یک از آنان با سعه ی صدر و گذشت و فداکاری، همسوئی و مساعدت های لازم را با مجریان طرح انجام دهند و بخاطر داشته باشند که اجرا و ثواب کار خیر در پیشگاه خداوند محفوظ و مقبول است.
در پایان با عنایت به اینکه بودجه ی بزرگراه تماماً توسط دولت پرداخت می شود لذا پیشنهاد میشود به منظور خارج شدن طرح از بن بست کنونی که عمده ترین علت آن مشکل سرمایه گذار بخش خصوصی است عنوان طرح این جاده از آزاد راه به بزرگراه تغییر یابد.