اکثریت قریب به اتفاق نامزدهای نمایندگی مجلس شورای اسلامی درتبلیغات انتخاباتی خود اغلب به وعده های فریبنده وناشدنی متوسل می شوند و با ارایه ی برنامه ها یی که خودنیز می دانندعمل به آن ها نه تنها درحیطه ی وظایف و اختیارات نمایندگان، بلکه درحدتوان آنان نیست؛موجب القاء این تفکر یاتصوردرمردم می شوند که نماینده ی هرشهر یا منطقه مسئول وپاسخگوی همه ی مسایل و مشکلات مبتلا به آن منطقه بوده و موظف است درتمام امورمرتبط باحوزه ی انتخابیه ی خودایفای نقش کند.این تصورغلط ازدیرباز وظایف اصلی وقانونی نمایندگی راتحت الشعاع قرارداده و انتظاراتی را درمردم ایجاد نموده است که نمایندگان راباچالش های جدی مواجه می سازد. دامنه ی این انتظارات به اندازه ای وسیع و فراگیراست که گاهی مردم مشکلات خصوصی و خانوادگی خودرا نیزبا نمایندگان درمیان می گذارند وانتظار دارندآن ها از موضع یک مصلح یایک قاضی دراین مورد نظربدهند ویا حکم صادرکنند.
این تصور موجب شده که معیار ارزیابی شایستگی نمایندگان میزان فعالیت آنان درامور اجرایی حوزه ی انتخابیه ی خودباشد ونماینده ای نمره ی خوب و قابل قبول ازمردم بگیرد که بتواند به آمال و آرزوهای آنان دراغلب زمینه ها جامه ی عمل بپوشاند. مثلاً برایشان بیمارستان احداث کند،جاده و پل بسازد، وحتی خیابان هایشان راآسفالت کند ودرنهایت سطح مدیریتی شهر یا روستا را ارتقاء دهد و اگر نتواند ازعهده ی این اموربرآید،نماینده ی خوبی نبوده و باید پس از پایان دوره ی نمایندگی به تاریخ به پیوندد! نمایندگان هم برای اینکه ازاین امتحان بزرگ روسفیدبیرون بیایند و جایگاه خودرا برای دوره های بعدی تثبیت کنند هرتحولی راکه درمنطقه رخ می دهد،یاهرسهمی که به آن تعلق می گیرد،به نام خودشان ثبت نموده وبه عنوان ره آورد یاعملکرد خود به مردم معرفی می کنند وبدین ترتیب نماینده ای که وظیفه ی قانونی وی قانونگذاری ونظارت دراجرای قوانین درابعاد ملی ومنطقه ایست. به یک کارگزار محلی بدل می شود ووقت وانرژی خودرا صرف پاسخگوئی به مراجعات ومطالبات مردم می کند وطبعاً ازانجام وظایف اصلی باز می ماند.
تداوم این روند همچنین موجب می شود:انگیزه ی هرگونه حرکت وتلاش مجدانه ازمدیران محلی سلب و روحیه ی راحت طلبی و روزمرگی درآنان تقویت شود، به عبارت روشن تر این مدیران وقتی می بینند مردم برای هرکاری به نماینده ی خودرجوع می کنند وکاری به کار مسئولان ندارند،به عناصری بی تفاوت وبی مسئولیت بدل می شوند وهرگونه ابتکار عمل وخلاقیت راازدست می دهند. مثلاً وقتی فلان مدیر می بیند مردم رفع مشکلات و موانع فلان پروژه را ازطریق نماینده پیگیری می کنند هیچ گونه تلاشی درجهت تحقق آن به کار نمی بندد. ونسبت به آن بی تفاوت می شود. سایر مدیران نیز به همان ترتیب علاقه ای به پیگیری مسایل و موضوعات مرتبط باحوزه ی مسئولیت شان نشان نمی دهند و توقع دارند نمایندگان براساس وعده ها وشعارهایی که به مردم داده اند،پاسخگوی مطالبات آنان باشند
بنابرآنچه گذشت، شایسته است، نمایندگان به جای درگیرنمودن خوددراموری که ارتباطی به وظایف ومسئولیت های قانونی آنان نداشته وتداوم این امر موجب ایجاد انتظارات غیرمنطقی درمردم می شود،این اموررا به مدیران دستگاه های اجرائی واگذار کنند و درعین حال باتقویت اهرم های نظارتی درابعاد مختلف و اعمال نظارت جدی و مستمر درکار مدیران و کارگزاران، آنان رابه تلاش و تکاپو درجهت انجام وظایف ومسئولیت های قانونی خود وادارکنند وخودفارغ ازهرگونه مشغله ای که درحوزه ی وظایف واختیارات مسئولان محلی است،به کاراصلی نمایندگی بپردازند. ناگفته نماندکه نمایندگان باید باایجاد ارتباط نزدیک و تنگاتنگ بامردم نیازها وخواسته های آنان را درتصویب قوانین و مقرارات لحاظ نمایند.