مشک آن است که خود ببوید نه آن که عطار بگوید . ( اندر حکایت مدعیان خدمت بی منت )

طی یادداشتی تحت عنوان ( زادگاه خودرا دراوج قدرت فراموش  نکنید ) درشماره ی 199 مورخه ی 28 مهر ماه  1388 هفته نامه ی وزین سیمای مراغه نوشتم « وقتی یکی ازهم شهریان ما به پست و مقامی می رسند ؛ از وی به عنوان فرزند برومند شهرمان  یاد می کنیم  و از این که وی با احراز شایستگی  و صلاحیت ، درموقعیتی قرار گرفته است که می تواند ضمن خدمت  به هم میهنان خود ، برای  زادگاهش نیز مثمر ثمر و منشأ  اثر باشد ؛ ابراز خوشحالی می کنیم  و به مساعدت های  وی در انواع  زمینه ها  دل  می بندیم .
در ادوار گذشته شماری از شهروندان مراغه ای به مقامات عالیه ی کشوری نایل شده اند و در رده های مختلف اداری واجتماعی ، مسئو لیت های مهمی  را به عهده گرفته اند ؛ اما با کمال تأسف  باید گفت که در بین آنان کم تر کسی دیده شده است که با احساس تعلق به زادگاه خود و آب و خاکی که در آن پرورش یافته است  گوشه ی چشمی به آن نشان دهد و گامی  هرچند کوتاه درجهت رفع مشکلاتش بردارد . گرچه  انتظار خاصه خرجی  و تبعیض درارایه ی خدمات ، تقسیم اعتبارات و اختصاص طرح ها و امتیازات  از چنین فردی مغایر با موازین شرعی و معیارهای قانونی  و اخلاقی است و نباید توقع داشته باشیم  این قبیل افراد با زیر پا نهادن ارزش ها و عبور از مرزهای قانون  ، بخشی ازمنابع و سرمایه های عمومی را به نفع زادگاه خود مصادره کنند و ازاین طریق ، موجب  تضییع حقوق دیگران شوند ؛ اما این توقع که افراد موردبحث  بارسیدن به پست و مقام  و تکیه بر اریکه ی قدرت ، خاطرات چندین سال زندگی در کنار هم شهریان خودرا به فراموشی نسپارند و در هنگامه ی  سختی ها و تنگناها مساعدت های خودرا صد البته درچهار چوب قانون و رعایت عدل و انصاف از شهر و دیار خود دریغ نورزند ، توقع بی جایی نیست  و مردم حق دارند درصورت مشاهده ی هر گونه  بی اعتنایی  و بی مهری از ناحیه ی ایشان ، نسبت به موارد فوق ، از آنان به عنوان هم شهریان بی تعصب و بی بو و خاصیت  گله مند باشند . . .»
برخی ازاین مقامات  با وجود همه ی بی خدمتی ها و بی مهری ها نسبت به زادگاه شان ، درمدتی که مصدر امور وعهده دار مسئولیت های مهم و کلیدی بوده اند ؛ درهنگامه ی نیاز به هم شهریان خود ، زبان به تعریف و تمجید  آنان می گشایند و با بیان این که دلشان  همواره برای زادگاه شان می تپد ؛ خودرا مدیون و بده کار هم شهریان خود قلمداد می کنند . اینان  بی آن که بتوانند اثری یا نشانه ای عینی وقابل لمس از خدمات ادعایی خود در دوره های مسئولیت شان ارایه دهند ؛ از طرح ها  و پروژه هایی نام  می برند که به زعم خود دراثر مجاهدت های ایشان  به مراغه اختصاص یافته اند ؛ لیکن به  علت نا توانی  و عدم  پی گیری مسئولان  بعدی ابتر مانده ومنتج به نتیجه ی قطعی نشده اند !!
این عده  می کوشند با فرا فکنی و شکستن همه ی کاسه کوزه ها برسراین یا آن مسئول ، بی خدمتی ها  و بی مهری های خودرا درحق  زا د گاه شان توجیه کنند و به اصرار تمام  به مردم  بقبولانند که بی خدمتی ایشان شایعه ای بیش نبوده  و رقیبان وبد خواهان می کوشند با توسل به  این شیوه ها و شگردها اعتبار وی را خدشه دارکنند وبرای رسیدن به اهداف  شخصی  و گروهی خود ازنتیجه ی زحمات وتلاش های ایشان ، به عنوان نردبان ترقی سوُ استفاده نمایند !
به این دوستان باید گفت : کافیست به جای این همه حرف وحدیث درباره ی خدمات وطرح های ریز ودرشت ادعایی خود دردوره های مختلف مدیریت ومسئولیت تان ومتهم کردن این وآن به شایعه سازی ، شایعه پراکنی وبد اخلاقی  ، یک نمونه ، آری فقط یک نمونه از این طرح ها را که دراثر تلاش های شما دردوره های مورد اشاره به تصویب رسیده ومورد بهره برداری قرارگرفته است ؛ به مردم نشان دهید تا مردم  دست شما را ببوسند و به شما دست مریزاد بگویند . به قول معروف « مشک آن است که خود ببوید ، نه آن که عطاربگوید .»
نا گفته نماند که این افراد نه تنها درطول خدمت خود درپست های مختلف برای زادگاه شان منشا اثرات عینی و ملموس نبوده اند ؛ بلکه دراین مدت ، به هم شهریانی که به طور انفرادی یا درقالب هیئت های مذهبی وتشکل های مردم نهاد ، به قصد دیدار ، عرض تبریک و یا شاید به منظور ارایه ی گزارش مشکلات مبتلا به مراغه رنج یک سفر طولانی را به خود هموار  نموده اند اجازه ی ملاقات نداده وچه بسا آنان را ساعت ها وبلکه روزها درپشت درب دفترشان به انتظار نگه داشته اند .
نوشته ی خسروداد .