شگفتی های شهر هِرت!، ( بخش 3 )

دربخش های گذشته با بیان اینکه درشهر هِرت از نظم و ترتیب و حد و خط و اندازه خبری نیست و در آن هیچ چیز و هیچ کس در جای خود قرار نگرفته است؛ به نمونه هایی از آشفتگی های این شهر اشاره کردیم.

واینک نمونه های دیگری از این آشفتگی ها از نظر شما می گذرد.

شیوۀ رانندگی در شهر هرت، مانند هررفتار دیگری هِرتی و هر دمبیلی است. برای بسیاری از اهالی این شهررعایت مقررات راهنمایی ورانندگی حماقت وسرپیچی از آن زرنگی به شمار می رود.

وقتی از پلیس و دوربین وناظر خبری نیست، ایستادن در پشت چراغ قرمزدرواقع نوعی حماقت است. اگرفرصت کردی بزن برو. کی به کی است.

انحراف به چپ و لایی کشیدن و ویراج دادن هم هنر است ، تا می توانی بپیچ و بلول و راهت را باز کن و بروجلو و گرنه کلاهت پس معرکه است.

خط ممتد و دور زدن ممنوع دیگر ازچه صیغه ایست! چقدر باید راه بروی و دنده بکشی و بنزین مصرف کنی و وقت تلف کنی تا به یک بریدگی، یک میدان یا خط مقّطع برسی، مگر بیکاری؟ به جهنم که راه بندان می شود. دوربزن کار را تمام کن. 

مقولۀ سرعت وسبقت غیر مجاز هم که کشک است! حالا که از پلیس ملیس و دوربین موربین خبری نیست بزن برو تا دیر نشده است، بچه ها چشم انتظارند. تازه اگرسرو کلۀ  پلیس هم پیدا شد یک جوری رفع رجوعش می کنی وازشرش خلاص می شوی.

خط عابرهم که برای ما شده است مسأله! عابر بی عابر داداش، اصلاً عابرتنی چند، رسیدی پشت خط عابر بجای اینکه پارا بگذاری روی پدال ترمزبزن به گاز، خورد که خورد، مُرد هم که مُرد. به درَک. پس این کارت بیمه کی به درد آدم می خورد!

بابا رعایت حق تقدم عبور دیگر از چه صیغه ای است! آنهم دراین وانفسای ترافیک. توکه در لایی کشیدن وانحراف به چپ استادی. اینجا دیر بجنبی کلاه سرت می رود به چه گشادی. ببین رانندۀ پشت سری ات زرنگی کرد، زد ورفت. توهم نروی درمقابلش کم می آوری، پس دِ برو که رفتی.

قصۀ پرغصۀ پارک کردن اتومبیل ها هم درشهر هِرت شنیدنی است. توقف دوبله وبلکه سوبلۀ اتومبیل ها درگذرگاه های این شهر به یک امرعادی بَدَل شده است ورانندگان  بی ملاحظه وبی خیال، عادت کرده اند اتومبیل  خودرا ساعت ها در و سط معابررها  کنند و به دنبال کار خود  بروند. هرچند پارکینگ های عمومی دراین شهرکم است و برای این همه وسیلۀ نقلیه که روز به روز برشمار آنها افزوده می شود کافی نیست؛ اما بسیاری از رانندگان حتی در صورت در دسترس بودن پارکیگ های عمومی هم دوست دارند وسیلۀ خودرا در دو قدمی محل کاریا محل خرید پارک  کنند و با آسودگی خیال به کارشان برسند.    

واما بوق. امان ازشربوق! بوق درشهر هِرت کاربرد های فراوان دارد. بوق برای جلب توجه، بوق برای سلام، واظهار ارادت، بوق برای خداحافظی، بوق برای گرفتن راه، بوق برای اعتراض وپرخاشگری، بوق برای فوحش و بد و بیراه، بوق برای هشدار، بوق برای ابرازوجود، بوق برای ابراز شادمانی به ویژه در میان کاروان های عروسی و ده ها نوع بوق دیگرکه هرکدام زبان مخصوص به خود را دارد. گویی اهالی شهر هِرت به مرض بوق مبتلا شده اند! خلاصه اعصابی از فولاد می خواهد تا بتوانی این همه بوق را که وقت وبی وقت و جا به جا درگوشت می دمند تحمل کنی ودیوانه نشوی.

یکی دیگر از آشفتگی های شهر هِرت مسألۀ موتورسیکلت سواران ویکه تازی این قشربی ملاحظه وسرخود وسربه هوا درگذرگاه های این شهراست . این عده بی آنکه قید و بند وحد ومرزی بشناسند گذرگاه های  شهر را به جولانگاه بلامعارض خود تبدیل کرده اند. آنان مانند گاوهای مقدس هندی آزادند هروقت، به هرکجا که مایلند ورود وخروج کنند؛ بی آنکه کسی جرأت کند به آنها بگوید بالای چشم تان ابروست! رانندگی در پیاده روها، پارک ها وگردشگاه های عمومی هم برای آنان مثل آب خوردن آزاد است. این عده حتی آزادند ازچراغ قرمز ها، خطوط ویژه، مسیر های یک طرفه وعبور ممنوع به راحتی و بدون هرگونه رادع و مانعی عبور کنند. یکه تازان متخلف شهر هِرت همچنین بدشان نمی آید، هروقت میل شان کشید دروسط خیابان های شهربه حرکت های نمایشی وخطرناک ازجمله  تک چرخ زدن دست بزنند و جاان خود ومردم را به خطر بیندازند. دراینجا این پرسش مطرح می شود که آیا به نظر مسئولان ذی ربط، موتورسیکلت درشهرهرت، وسیلۀ نقلیه محسوب نمی شود وراننگی با این وسیله مشمول مقررات راهنمایی ورانندگی نیست واگر هست که صد در صد هست، پس چرا با تخلفات، مزاحمت ها و خطرآفرینی های متعدد و مکرر و مداوم این قشر متخلف ومزاحم برخورد نمی شود؟!

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            ادامه دارد