بر اساس اصل پنجاهم قانون اساسی: "در جمهوری اسلامی، حفاظت محیط زیست که نسل امروز و نسل های بعدی باید در آن حیات اجتماعی رو به رشدی داشته باشند، وظیفه عمومی تلقی می گردد. از این رو فعالیت های اقتصادی و غیر آن که با آلودگی محیط زیست یا تخریب غیر قابل جبران آن ملازمه پیدا کند ممنوع است."
طبق تعریف: محیط زیست به محیطی گفته می شود که زندگی در آن جریان دارد. محیط زیست تنها خانه، روستا، شهر و کشور نیست; بلکه تمامی گستره کره زمین را شامل می شود. کره ای که به کلیه موجودات زنده اعم از: انسان، حیوان و گیاه تعلق دارد و در هر نقطه ای از آن نقصانی پدید آید، کل جمعیت جهان و کل چرخه زندگی را تحت تاثیر قرار می دهد.
طبق نظر کارشناسان: "کاهش غلظت لایه اوزون، و ایجاد شکاف یا حفره در آن، در فراز قطب جنوب، آب و هوای کره زمین را تحت تاثیر قرار داده و موجب شده است که بسیاری از نقاط جهان گرم و بخش هایی از نیمکره جنوبی به شدت سرد شود."
بر اساس نظر دانشمندان: "مهمترین عواملی که موجب کاهش غلظت لایه اوزون و ایجاد شکاف در آن شده است: استفاده نا محدود از سوخت های فسیلی برای تولید برق و به حرکت درآوردن ماشین آلات صنعتی، افزایش سوخت خودروها، استفاده بی‌رویه و کنترل نشده از کودهای شیمیایی و سموم دفع آفات نباتی، کپسولهای آتش نشانی و ده‌ها علت و علل دیگری است که انسان ها دانسته و ندانسته از این طریق گور خود را می‌کنند و بقا و دوام گونه‌های گیاهی و جانوری را به مخاطره می اندازند."
یکی دیگر از عواملی که سلامت محیط زیست را با تهدید جدی مواجه می سازد: تولید، مصرف و رها کردن میلیون‌ها تن آلاینده های پلاستیکی در طبیعت توسط ما انسان هاست.
طبق آمارهای موجود: "تنها در ایران سالانه ۲ میلیون و ۱۰۰ هزار تن مواد پلاستیکی در طبیعت رها می شود و اگر بدانیم تجزیه این مواد در طبیعت به ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ سال زمان نیاز دارد آن وقت است که به عظمت فاجعه زیست محیطی پی خواهیم برد. همچنین اگر بدانیم که اخیراً رد پای مواد پلاستیکی در خون انسان ها و گونه های جانوری دیده شده و آنان را به نوعی مرگ مخفی دچار کرده است، هرگز از این مواد برای رفع انواع نیازهای زندگیمان استفاده نخواهیم کرد. مصرف بی‌رویه و رها کردن بی ملاحظه و بی‌حساب و کتاب این مواد در طبیعت افزون بر اینکه محیط زیست ما را به سمت و سوی تخریب و نابودی کامل سوق می‌دهد و زندگی نسل‌های آینده را با مخاطرات جدی مواجه می‌سازد، ضرر و زیان قابل توجهی به اقتصاد و منابع مالی ما وارد می سازد.
عامل موثر دیگر در تخریب محیط زیست و آلودگی زیست محیطی: رها شدن پساب کارخانجات و فاضلاب های خام در طبیعت به ویژه رودخانه ها، دریاچه ها، دریاها، زمین های کشاورزی و فضاهای عمومی است. تداوم این روند افزون بر آلوده کردن محیط زیست و تهدید سلامت انسان ها و از بین بردن گونه های جانوری و گیاهی، سالانه سطوح قابل توجهی از زمینهای کشاورزی و منابع طبیعی را تخریب و از حیز انتفاع خارج می سازد.
متاسفانه صاحبان برخی از کارخانه ها، با به رخ کشیدن این مسئله که "برای شماری از بیکاران فرصت شغلی ایجاد می‌کنند، از تهیه سامانه های بازیافت پساب ها، طفره می روند و از این طریق سلامت محیط زیست را به مخاطره می‌اندازند. قابل تامل اینکه: وقتی مردم و سمن های زیست محیطی و صاحبنظران به تداوم این روند اعتراض می‌کنند; از سوی برخی از مسئولان و حتی مردم به مخالفت با تداوم کار آن واحد و به تعطیلی کشاندن آن، متهم، و انگ غرض ورزی بر پیشانی شان می نشیند; درصورتی که در این وانفسای بیکاری، هیچ کس، با تعطیل شدن هیچ کارخانه یا واحد تولیدی موافق نیست و نمی خواهد با این اتفاق، شماری از شاغلان در این واحد ها از کار بیکار شوند; بلکه اعتراض به تداوم وضعیت موصوف از سر خیر خواهی و در راستای عمل به وظیفه انسانی است. ادامه دارد