هویت و کیستی خودرا در گذشته های دور جستجو نکنیم "قسمت اول"

توقف و درجا زدن در گذشته های دور و بالیدن و نازیدن به میراث های به جا مانده از پیشینیان، در شرایطی که نسل ما سهم و نقشی در پدید آوردن آنها ندارد و حتی در حفظ و نگهداری آنها کوتاهی کرده و می کند؛ مصداق بارز: "از فضل پدر تو را چه حاصل" بوده و  با تمام مزیت ها و فضیلت هایش به تاریخ پیوسته اند. 

بیشتر سخنرانان در مناسبت ها و نشست های گوناگون، دقایق قابل توجهی از وقت سخنرانی خود را به بازگویی و باز شماری پیشینه تاریخی، میراث‌های فرهنگی و آثار و ابنیه باستانی اختصاص می‌دهند و از آنها به عنوان افتخارات و چه بسا هویت نسل حاضر یاد می‌کنند! در حالی که هویت یا شناسه ما شخصیت، منش و کنش ما است. هویت ما: دانش، بینش، فضیلت، اعتقادات، اخلاق، آداب، فرهنگ، اقتصاد و سیاست ما است. هویت ما: دستاوردهای ما، صنعت ما، تولید ما، محیط زیست ما است، هویت ما: شهرک صنعتی ما است که به جز چند واحد تولیدی اثری از جنب و جوش و فعالیت صنعتی در آن به چشم نمی‌خورد و بخش های قابل توجهی از زمین‌های آن بلا استفاده به حال خود رها شده است! هویت ما: خشکبار ما است که هنوز نتوانسته ایم آن را در بسته بندی های مناسب و شکیل و مشتری پسند، به بازار عرضه کنیم. هویت ما: صابون ما است که پس از گذشت صدها سال، هنوز نتوانسته ایم در کیفیت، شکل و قالب آن تغییری ایجاد کنیم و آن را در بسته بندی ها و اشکال بازار پسند به مشتریان خود عرضه کنیم! هویت ما: نقل (شیرینی چای) ما است که سال هاست بدون کمترین تغییری در شکل و بسته‌بندی آن به بازار عرضه می‌شود! هویت ما: سجوق، باسلوق و دوشاب (شیره انگور) ما است که از صد ها سال پیش به این طرف همچنان به صورت سنتی و در بسته بندی های نه چندان چشمگیر تولید و عرضه می شود! هویت ما: محصولات کشاورزی ما است که تا کنون، قادر به ایجاد صنایع تبدیلی برای فراوری صنعتی و عرضه با کیفیت این محصولات در بازارهای داخلی و خارجی نبوده‌ایم! هویت ما: سیب ما است که به علت فراوری و بسته بندی نا مناسب، در بازارهای خارجی خریداری ندارد! هویت ما: طرح‌های مصوب ما: از منطقه ویژه اقتصادی گرفته تا بیمارستان ۳۵۰ تختخوابی و آزاد راه مراغه هشترود... است که در اثر اهمال کاری و سستی مسئولانمان، ایجاد و اتمام آنها سال‌هاست به عهده تعویق سپرده شده است! هویت ما: کشور ما، شهر ما، ادارات ما، بیمارستان های ما، خیابان های ما، پیاده روهای ما، اماکن عمومی ما، مساجد ما، تفرجگاه های ما... است که خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.  هویت انسان در مقاطع مختلف تاریخی و از منظر بایستگی و شایستگی مطرح می‌شود

چکیده اینکه هویت ما آنگونه که هستیم  و با آنچه که داریم یا نداریم، تعریف می شود نه با "بوده ایم ها و داشته ایم ها." بنابراین نباید هویت و کیستی خود را در گذشته‌های دور جستجو کنیم

ابنبه و آثار تاریخی، برج ها، رصدخانه، اشیای موجود در موزه ها، مشتی سفال شکسته، چند مجسمه مفرغی، مقداری سکه قدیمی... در شرایطی که حتی از مرمت، باز سازی، احیا و عرضه آنها به گردشگران و استفاده اصولی از در آمدهای سرشار صنعت گردشگری وا مانده ایم، هویت ما نیستند.

حتی رصدخانه مراغه هم که نزدیک به ۸۰۰ سال از تاریخ بنای آن به همت دانشمندی به نام خواجه نصیرالدین طوسی می گذرد و اکنون در نهایت تأسف و تأثر و اندوه، از آن خرابه ای و به قول امام جمعه محترم: "مزبله ای" بیش باقی نمانده است، هویت ما نیست؛ بلکه هویت سازندگان و پدید آورندگان آن است که در وقت خود از ارزش و اعتبار ویژه‌ای برخوردار بوده است. ادامه دارد

در قسمت دوم این نوشتار، به این پرسش: که آیا تاریخ ما هویت ماست؟ پاسخ داده خواهد شد.

به تاریخ هشتم اسفند ماه 99 عباسعلی خسروداد