تاکی سکوت ؟!

ایجاد زمینه ای مناسب برای مشارکت و نظارت آگاهانه و خود جوش آحاد مردم به ویژه نخبگان و صاحب نظران در امور مختلف جامعه به نحوی که بتوانند بدون رویا رویی با انواع موانع و مشکلات بر عملکرد مسئولان و کارکنان دستگاه های اجرایی و تصمیم گیری نظارت کنند، از دیرباز یکی از اهداف و آرمان های اصلی رهبران و کارگزاران در نظام های مردمی بوده است. راهکار عملی این نظارت، نقد عملکرد مسئولان توسط مردم و طرح اشتباهات و لغزش های احتمالی آنان در انواع رسانه ها بویژه مطبوعات است.
در همین راستا، رئیس جمهور در دیدارهای مردمی و نشست ها و مناسبت ها به ضرورت نظارت و مراقبت مردم در کار مسئولان تاکید ورزیده و به آنان توصیه می کنند.«در صورت مشاهده ی هر گونه لغزش و انحراف در کار ادارات و سازمان ها فریاد بزنید» ایشان همچنین تأکید می کنند:« این فریادها باید به گونه‌ای باشد که به گوش من رئیس جمهور برسد. »
رئیس جمهور مهرورز و عدالت محور در دیدار با مردم استان ایلام بیان می کنند:« عدالت باید به دست مردم و به کمک آنان صورت بگیرد. مردم باید عدالت را فریاد بزنند و مطالبه کنند.»
تأکید صریح و مکرر رئیس جمهور به ضرورت نظارت و مراقبت مردم در کار مسئولان موید این واقعیت است که انتقاد و حتی خرده گیری از مسئولان به رغم عقیده رایج نه تنها عامل تضعیف دولت نیست ، بلکه موجب تداوم حضور مسئولانه ی مردم در اداره ی کشور و ایجاد همگرایی و همبستگی میان مردم و مسئولان است.
آفت بزرگی که ممکن است هر یک از مدیران و کارگزاران بدان گرفتار شوند؛ بی نیازی از مردم و بی توجهی به نظرات مفید و سازنده ی شهروندان است. مدیران صادق و مردمی، همواره با انتقادها و خواسته های ولینعمت های خود با سعه ی صدر و گشاده رویی برخورد می کنند و از هیچ نقدی ولو مغرضانه و ناروا برآشفته نمی شوند. اتخاذ مواضع قهر آمیز یا سکوت در برابر انتقادات، تحلیل ها و مصاحبه های مطبوعاتی ضمن مغایرت با معیارهای یک نظام مردمی ، موازین دینی ، قانونی و اخلاقی بی شک زمینه ساز جوبی اعتمادی، بدبینی و نارضایتی مردم از دستگاه های اداری بوده و موجبات گسستگی پیوند میان مردم و مسئولان را فراهم خواهد ساخت.
متأسفانه علیرغم این واقعیت ها سکوت و بی تقاوتی مسئولان در قبال مطالب مندرج در مطبوعات بویژه مطبوعات  محلی که اغلب در ارتباط با مشکلات و معضلات شهری است در جامعه ی ما آن چنان عادی و نهادینه شده است که اینگونه مطلب تماما بلا جواب مانده و مسئولان ذیربط بدون توجه به قبح این عمل از پاسخگویی به آنها سرباز می زنند و با بی تفاوتی از کنار آنها می گذرند.
مدیران مذکور گویی فراموش کرده‌ا‌ند که مردم بعنوان صاحبان اصلی انقلاب حق دارند عملکرد مسئولان را مورد نقد قرار دهند و از برگزیدگان و خدمتگزاران خود در موارد گوناگون از جمله چگونگی تصمیم گیری ها، عملکردها، برنامه ریزی ها و دخل و خرج ها توضیح بخواهند و آنان را در صورت مشاهده ی هر گونه اشتباه یا انحراف از وظایف و مسئولیت های خود مورد مواخذه و باز خواست قرار دهند و در یک کلام انحرافات و لغزش های احتمالی آنان را فریاد بزنند.
گرچه ممکن است سکوت مسئولان در قبال انتقادات ، علامت رضا و نشانه ی قبول معضلاتی باشد که در مطبوعات به آنها اشاره میشود. با این حال مردم به ویژه نویسندگان و اهالی مطبوعات به حق انتظار دارند پاسخ نظرات و انتقادات خود را در صفحات روزنامه‌ها ببینند واز نظرات مسئولان در باره ی مسایل مطروحه مطلع گردند. در ضمن مردم حق دارند سکوت مسئولان را نوعی بی توجهی و بی تفاوتی نسبت به افکار عمومی و شهروندان تلقی نموده و به همین دلیل از آنان گله‌ مند باشند .

نقدی بر سکوت مسئولان در برابر درخواستها و انتقادهای مردم

در شماره های پیشین، علل و عوامل توسعه نیافتگی مراغه در سال های اخیر و پیامدهای منفی آن برای شهروندان و دهها مشکل و معضل اساسی دیگر، طی هفت مقاله ی مسلسل، تحت عنوان: "بررسی علل وعوامل توسعه نیافتگی مراغه" توسط نگارنده مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت و پیرامون هر یک به تفصیل سخن رفت.
 در خلال انتشار قسمت های مختلف این نوشتار بویژه پس از انتشار آخرین  قسمت آن، شماری از خوانندگان علاقمند به توسعه ی شهری، از طریق تماس های تلفنی و ارسال نامه و نمابر به دفتر نمایندگی روزنامه، ضمن تشکروقدردانی از توجه این حقیر به مسایل و مشکلات شهری، خواهان استمرار چاپ این‌ گونه مقالات در شماره های آتی و نیز انعکاس چگونگی واکنش مسئولان در قبال مسائل مطروحه شده اند. لیکن با وجود گذشت حدود دو ماه از چاپ آخرین قسمت تاکنون ، مسئولان ذیربط در قبال  موضوع مورد بحث همچنان سکوت اختیار نموده و پاسخی هر چند مجمل و مختصر در رد یا قبول این مسایل از آنان دریافت نشده است.
سکوت معنی دار و نسبتاً طولانی مسئولان مورد نظر در قبال انتقادات و خواسته های بحق و قانونی مردم،‌ ضمن مغایرت با موازین قانونی و اخلاقی، بی شک زمینه سازجو بی اعتمادی، بدبینی و نارضایتی مردم از دستگاه های اداری بوده و تداوم آن موجبات گسستگی پیوند میان مردم و مسئولان را فراهم خواهد خواست . آفت بزرگی که ممکن است هر یک از مدیران جامعه بدان گرفتار شوند؛ احساس بی نیازی از مردم و بها ندادن به انواع انتقادها، پیش نهادها، و خواسته های ولینعمت های خوداست .مدیران مردمی بااین قبیل نقدها با سعه ی صدر و گشاده رویی برخورد می کنند و از هیچ نقدی ولو مغرضانه و ناروا برآشفته نمی شوند.
متأسفانه برخی از مدیران موضع گیری یا سکوت در برابر خواسته های بحق مردم را از لوازم مدیریت میدانند و با آنها چنان بی اهمیت و غیر مسئولانه برخورد می کنند که گویی فراموش کرده اند: خادم مردم بوده و از آنان حقوق می گیرند.
در اینجا بی آنکه قصد معرفی نمونه هایی از این نوع برخوردها داشته باشیم همه ی مسئولان و کارگزاران رابه همدلی، همسوئی و همگرائی با مردم فراخوانده و از آنان مصرانه می خواهیم: به منظور حفظ و تقویت میثاق های مردمی خود، انتقادات و پیش نهادات مردم را که صدا البته به نیت خیر خواهی و اصلاح امور و رفع تنگناهای موجود ارایه میدهند در جوی آکنده از تفاهم ، تواضع و صمیمیت پذیرا باشند و حتی به انتقادات بی ربط و مغرضانه نیز با ارائه دلایل مستند و قانع کننده پاسخی مناسب بدهند.
 بدیهی است که در صورت تحقق این شرایط مردم نیز به حضور در صحنه های مشارکت و همکاری با مسئولان اجرائی علاقمند شده، دست دردست آنان بر مشکلات موجود فایق خواهند شد.

پایان رقابت‌ها، آغاز رفاقت‌ها (3)

 یادآدوری : در دو قسمت گذشته ضمن دعوت از مردم شریف منطقه به پرهیز از طرح مطالبات پراکنده و اغلب شخصی از نماینده، به ضرورت همدلی و همکاری اقشار جامعه، اعم از مردم عادی، مدیران دستگاه های اداری، فرمانداران، شهرداران ، اعضای شورای شهر، نمایندگان و نامزدهای انتخاباتی در ادوار گذشته و حال  با منتخب مردم و انتقال تجربیات و اطلاعات خود به متولیان امورو مشارکت عملی در ایجاد زیر ساخت ها و رفع موانع توسعه و... تأکید ورزیدیم و از حاج مهدی دواتگری منتخب مردم مراغه وعجب شیر خواستیم : با اعمال نظارت کافی و مستمر در عملکرد مدیران آنان را به انجام وظایف قانونی خود و تحقق توسعه ی منطقه ملزم نمایند . هفتم خرداد ماه منتخبین دوره ی نهم مجلس شورای اسلامی دوره ی چهار ساله ی نمایندگی خود را با سوگند به خدای قادر متعال در برابر قران مجید اغاز می کنند و مسوولیت سنگین و خطیر نمایندگی مردم را عملاً بر دوش می کشند...
براساس این سوگند : منتخبین با تکیه بر شرف انسانی خویش متعهد می شوند، پاسدار حریم اسلامی و نگهبان دستاوردهای انقلاب اسلامی ملت ایران و مبانی جمهوری اسلامی باشند و ودیعه ای را که ملت به آنان سپرده است به عنوان امین عادل پاسداری کنند، در انجام وظایف وکالت امانت و تقوی را رعایت کنند و همواره به استقلال و اعتلای کشور و حفظ حقوق ملت و خدمت به مردم پای بند باشند ، از قانون اساسی دفاع کنند ودر گفته ها نوشته ها و اظهار نظرها ،استقلال و آزادی مردم و تأمین مصالح آنان را مد نظر داشته باشند. درواژه ،واژه ی این سوگند نکات قابل تاملی وجود دارد که اگر هر یک از نمایندگان به آنها به درستی و به طور کامل عمل کنند بسیاری از مشکلات و گرفتاری های مردم برطرف می شود و جامعه در مسیر رشد و توسعه قرار می گیرد.
یکی از پیش شرط های عمل به وظایف وکالت، شناخت کافی از مشکلات و آشنایی با نیازها و اولویت های جامعه ، به ویژه حوزه ی انتخابیه است که باید هر یک از نمایندگان با ایجاد ارتباط نزدیک و تنگاتنگ با موکلین و گفت و گوی بی واسطه با اقشار مختلف مردم ، اطلاعات و آگاهی های لازم را درباره ی وضعیت عمومی جامعه از آنان کسب و در تصمیم گیری های خود ملاک عمل قرار دهند.
هر چند فرض بر این است که نمایندگان از اطلاعات و آگاهی های لازم درباه ی مشکلات و ضرورت های جامعه برخوردارند و به عبارتی درد مردم را می دانند؛ با این حال باید بپذیریم که هیچ فردی بی نیاز از هم فکری و هم اندیشی با دیگران نبوده و نمی تواند بدون مشورت و نظر خواهی از مطلعین ، درباره ی مسایل اظهار نظر و تصمیم گیری کند . لذا منتخب مردم باید از طرق مختلف با مردم در ارتباط باشد و از نقطه نظرات و پیش نهادات آنان برای اتخاذ تصمیمات صحیح و منطقی استفاده کند.
ایشان از چند طریق میتواند با اقشار مختلف جامعه در ارتباط باشد: تشکیل جلسات پرسش و پاسخ با حضور مدیران و مسئولان ادارات و سازمان ها در یکی از مکان های عمومی یکی از مؤثرترین و کم هزینه ترین راه های ایجاد ارتباط مستقیم با مردم است که حاج مهدی دواتگری می تواند هر از چند گاه در این مورد اقدام و با حضور در این جلسات، ضمن پاسخگویی به پرسش های مردم، آگاهی های لازم را درباره ی مشکلات و نیازهای منطقه کسب کند. لازم به ذکر است که این گونه جلسات در سال های نه چندان دور به طور مرتب در این شهر برگزار می شد و مردم از آن به گرمی استقبال می کردند؛ اما در اثر بی توجهی برخی از مسوولان و عدم پی گیری مردم به مرور زمان به بوته ی فراموشی سپرده شد که امید است این سنت حسنه به همت حاج مهدی دواتگری مجدداً احیا و برقرار شود.
منتخب مردم همچنین می تواند با حضور تدریجی در میان اقشار مردم، از جمله اساتید، فرهنگیان، دانشجویان، دانش آموزان ، مدیران و کار کنان ادارات ، کار گران، کارفرمایان، تجار، بازاریان و مردم کوچه و بازار و ارتباط رودررو و چهره به چهره با آنان ضمن تجدید دیدار با این اقشار و اطلاع از مشکلات و نیازهای صنفی آنان ، وضعیت عمومی جامعه را از نزدیک مشاهده و مورد ارزیابی قرار دهد.
ارتباط دایم و مستمر با اصحاب رسانه و اهالی قلم و استفاده ی منطقی از ظرفیت های استثنایی رسانه های جمعی برای مبادله ی اطلاعات و اخبار، انعکاس رخدادها، گزارش عملکردها و تحولات جامعه و اطلاع ازنظرات و تحلیل های نویسندگان و نظریه پردازان یکی از بهترین و کاربردی ترین راه های ایجاد ارتباط با مردم است که باید منتخب مردم به آن اهمیت ویژه قایل شود و از آن غفلت نکند.
ایجاد ارتباط با افراد نخبه، آگاه به مسایل، صاحب نظر در امور مختلف جامعه و کسانی که درد مردم را می فهمند، نیازها و اولویت های منطقه را می شناسد ، مصلحت جامعه را تشخیص می دهند، از تجربه و توان کافی در امر برنا مه ریزی و تدوین چشم انداز و ترسیم افق های توسعه و تهیه ی نقشه ی راه و حرکت در مسیر پیشرفت منطقه و مقابله با موانع توسعه و .... برخورد دارند و در عین حال عاشق شهر و دیار خود هستند و حاضرند در راستای رشد و اعتلای منطقه و شکوفایی اقتصاد و ارتقاء فرهنگ و تحقق توسعه ی پایدار گام بردارند...
یکی دیگر از راههای کسب تجربه و اخذ مشاوره برای منتخب مردم می باشد که امید است از آن به نحو مطلوب استفاده کند. بدیهی است که دوستان و مشاوران هر یک از نمایندگان باید در عین آگاهی و احاطه به مسایل و مشکلات جامعه و برخورداری از تجربه و توان کافی برای مشاوره و هم اندیشی قابل اعتماد بوده و صداقت ، سلامت نفس و حسن نیت خود را در عمل به اثبات برسانند.
تجربه ی دوره‌های گذشته مؤید این واقعیت است که افراد سودجو وفرصت طلب با ظاهری فریبنده و زبانی چرب و نرم ، صرفاً به قصد سوء استفاده از موقعیت ورانت نمایندگان و تأمین منافع شخصی و جناحی ... در نمایندگان نفوذ کرده و با توسل به انواع لطایف الحیل، اعتماد آنان را به خود جلب و در سلک نزدیکان و مشاوران آنان در می آیند و موجب می شوند افراد صادق و دلسوزی که طبعاً ازروحیه ی چاپلوسی و چرب زبانی برخوردار نیستند به حاشیه رانده شوند. حتی دیده شده است که یاران نزدیک و کسانی که سال ها در کنار نمایندگان بوده وپای بندی خود را به اصول و معیارهای اخلاقی و اجتماعی و رعایت صداقت و امانت به اثبات رسانیده اند، پس از پایان انتخابات به حاشیه رانده شده و از چرخه ی مشاوره و هم اندیشی خارج شده اند و جای خود را به کسانی داده اند که قادرند با سوء استفاده از فرصت ها در نمایندگان نفوذ کرده و به رغم فقدان صلاحیت و شایستگی لازم جایگاه خود را در جمع نزدیکان و حتی مشاوران آنان تثبیت کنند و با گذشت زمان برای آنان مایه ی دردسر و حتی موجب افت آراء ایشان در دوره های بعدی شوند...

به کجا برم شکایت؟! (حکایت مزاحمت‌های مدرسه‌ای)

راستی آیا شما تا کنون در همسایگی یک مدرسه یا یکی از مراکز آموزشی ادای زندگی کردن را در آورده اید؟ اگر پاسخ مثبت است، قطعاً با انواع مزاحمت ها و دردسرهای به اصطلاح مدرسه‌ای! از قیل و قال بچه ها گرفته تا سنگ پرانی آنها به در و پنجره ی خانه و ریخت و پاش انواع زباله ها در سطح کوچه و برگزاری مسابقه ی فوتبال در محله و تردد بی رویه و بی ملاحظه ی وسائط نقلیه عمومی و خصوصی در منطقه و بوق زدن‌های بی‌ موقع و غیر ضرور و پی در پی و ممتد و گوشخراش رانندگان ... در ساعات مختلف روز و پارک کردن اتومبیل ها در مقابل درب پارکینگ و از همه بدتر و مهم تر و زجرآورتر پخش مکرر و مداوم صداهای گوشخراش و غیر قابل تحمل و طاقت فرسا از بلند گوی مدرسه و ... و بالاخره ده‌ها نوع مزاحمت و بی ملاحظگی و زجر و شکنجه روحی توسط دانش آموزان و اولیا و مربیان و خاطره تلخ و غم انگیز و دردناک بی‌توجهی و بی تفاوتی کادر محترم مدرسه در قبال گله‌ها و شکوه‌ها و شکایت های اهل محل و فراتر از آن برخوردهای زشت و زننده و ضد فرهنگی آنها با شاکیان و مراجعین و معترضین را تجربه نموده اید و از فرط در ماندگی و ناچاری و استیصال به فکر فروش خانه و کاشانه ی خود به ثمن بخس و فرار از منطقه و سکونت در کوه وجنگل و زندگی در میان و حوش و درندگان را به همسایگی با مدرسه و مواجهه با آن همه درد و الم ترجیح داده‌اید و در نهایت درد جانکاه همسایگی با مدرسه را با گوشت و پوست خود لمس کرده‌اید و می‌دانید زندگی در مجاورت یک مدرسه یعنی چه؟ و حالا که این بنده ی حقیر و همسایگان عزیز حداقل با هشت مدرسه ی چسبیده به هم و متمرکز و اغلب دو شیفته و پرجمعیت همسایه دیوار به دیوار یا روبروبوده و سال‌هاست با مزاحمت ها و دردسرهای مضاعف و چندین و چند برابر این مدارس مواجه هستیم و با وجود ده‌ها فقره مراجعه و مذاکره و مباحثه، با کادر محترم مدارس و مسئولان سازمان آموزش و پرورش و گزارش ما وقع و ابزار درد و اظهار ناراحتی و ناله و ضجه و فریاد و خواهش و تمنا و عجر و التماس برای رفع این مزاحمت ها، نه تنها تاکنون  نتیجه ای عایدمان نشده؛ بلکه روز به روز بر سطح و حجم و وزن و بزرگی مزاحمت ها افزوده شده و تداوم این روند موجبات ضعف اعصاب و خستگی روح و سلب آسایش و آرامش ما را فراهم نموده است.... از شما که با وجود قرار گرفتن در مجاورت فقط یک مدرسه ، آن همه درد و رنج و عذاب روحی و روانی را تحمل میکنید، ‌می پرسم : تکلیف بنده و اهل و عیال و همسایگان در قبال این همه مزاحمت و زجر و شکنجه چیست؟ و شکایت این درد را به کجا باید ببریم و از کدامین مرجع و ملجائی استمداد بطلبیم؟ و آیا علاج درد ما تنها فروش خانه و فرار از مهلکه  و سرنهادن به کوه و دشت و بیابان است؟
 یا این فریاد را بالاخره روزی فریاد رسی خواهد بود؟

پایان رقابت‌ها، آغاز رفاقت‌ها (2)

یادآوری : در قسمت اول این نوشتار، ضمن تاکید بر این واقعیت که در خواست ها و انتظارات اغلب فرعی و پراکنده و چه بسا خصوصی از نمایندگان و درگیر نمودن آن ها با این قبیل درخواست ها ، موجب شده، نمایندگان بجای تمرکز تدابیر و تلاش های خود ، در انجام وظایف اصلی، به یک کارگزار محلی بدل شوند و بخش اعظم وقت و انرژی خود را صرف پاسخگویی به مراجعات و مطالبات ریز و درشت مردم کنند. از مردم شریف و فهیم منطقه دعوت کردیم، با پرهیز از طرح چنین درخواست هایی این فرصت را به منتخب خود بدهند تا بتواند با پرداختن به مسایل اساسی و کلان منطقه و گره گشایشی از مشکلات ، نقش موثر خود را در انجام وظایف سنگین و خطیر نمایندگی به درستی ایفا کند...
عبارت (پایان رقابت ها و آغاز رفاقت ها) تعبیر هوشمندانه ایست که حاج مهدی دواتگری منتخب مردم مراغه و عجب شیر، پس از پایان یافتن انتخابات به آن تأکید ورزیدند و اقشار مختلف جامعه را به هم فکری و هم کاری در به کار گرفتن همه ی ظرفیت ها و استعدادهای ملی و منطقه ای برای عمران و آبادانی منطقه فراخواندند.
ایشان هم چنین، در اولین نشست  خبری خود با خبرنگاران، ضمن بیان این مطلب که رفع مشکلات اساسی مردم و نیل به اهداف توسعه ی پایدار از دغدغه‌های اصلی بنده است، کلیه ی طبقات اجتماعی را به هم اندیشی و همکاری در تدوین چشم انداز توسعه ی منطقه و مشارکت در طرح های اشتغال زا و شکوفایی اقتصاد دعوت کردندو افزودند: دست همه ی آنانی را که گامی هر چند کوتاه در این راستا بردارند و ما را در تحقیق این آرمان بزرگ یاری دهند می بوسم و حمایت و پشتیبانی خود را از آن ها اعلام می کنم...
این فراخوان در واقع محکی است برای آزمودن صداقت و اخلاص آن عده از شهروندانی که مدعیند، با وجود تجربه و توان کافی در امر برنامه ریزی و تدوین چشم انداز توسعه و مشارکت عملی در ایجاد زیر ساخت ها و رفع موانع توسعه و ... تاکنون فرصت ابراز وجود و انتقال تجربیات و ارایه ی نقطه نظرات مفید و سازنده برایشان فراهم نبوده و به رهنمودهای آنان بهای لازم داده نشده است . فراخوان مورد بحث هم چنین فرصتی است برای صاحبان صنایع و سرمایه گذارانی که تا کنون بنا به دلایلی از جمله نبود حمایت های عملی از طرح های آنان و موانعی که برخی از ادارات و سازمانها در سر راه شان ایجاد می نمودند و نیز به دلیل عدم اطمینان از بر گشت سود و سرمایه از سرمایه گذاری در این منطقه امتناع می ورزیدند و سرمایه ی خود را به شهرها و مناطق دیگری منتقل می کردند.
با عنایت به مراتب فوق و فرصت مناسبی که منتخب مردم مراغه و عجشیر برای هم اندیشی و هم کاری در خصوص مسایل و مشکلات موجود و برنامه ریزی برای تحقق توسعه ی پایدار فراهم نموده اند، شایسته است هر یک از آحاد جامعه، اعم از مردم عادی، مدیران دستگاههای اداری، فرمانداران، شهرداران، اعضای شواری شهر، نمایندگان و نامزدهای انتخاباتی در ادوار گذشته و حال، اهالی رسانه، نخبگان، آگاهان و صاحب نظران... چه آنان که به حاج مهدی دواتگری رأی داده اند و چه نداده اند، فارغ از هر گونه مسایل سیاسی و دسته بندی های جناحی و قومی و سایر ملاحظات ، دست در دست هم بدهند، تجربیات، اطلاعات و توانمندی های خود را در طبق اخلاص بگذراند و برای پیشرفت و اعتلای منطقه و شهر خود از هیچ کوششی دریغ نورزند. بدیهی است اگر به این فراخوان پاسخ مثبت و مناسب ندهیم و دست منتخب خود را در طی این طریق پرفراز و نشیب و پر مسوولیت نگیریم، فردا  حق نداریم از مشکلات و کاستی ها گله و شکایت کنیم و ایشان را به کم کاری و بی توجهی به سرنوشت منطقه متهم کنیم. منتخب ما امروز با کوله باری از سنگین ترین مسوولیت ها و رنگین ترین انتظارات در ابتدای راه پرفراز و نشیب نمایندگی مردم قرار گرفته است. راهی که گذشتن از آن اراده ای از جنس آهن، استقامتی از جنس کوه و دلی به فراخی دریا می طلبد.
ایشان در عین حال ، وارث انبوهی از مشکلات و نارسایی های مملوس و انکار ناپذیری است که در اثر کم کاری و بی برنامگی مدیران دستگاه های اداری و عدم نظارت کافی در عملکرد آنان طی سال های طولانی در این منطقه به وجود آمده و بر روی هم انباشته شده اند. از فقدان طرحهای اساسی و اشتغالزا گرفته تا مشکل بیکاری و اعتیاد و آسیب های اجتماعی، از بی برنامگی و روزمرگی در ادارات و سازمان های دولتی تا بی رونقی  اقتصاد و رکود و سکون در حوزه ی کسب و کار، از تبعیض و بی عدالتی در تقسیم امکانات، اعتبارات و طرح های توسعه (اعم از ملی و استانی) تا توسعه نیافتگی و عقب ماندگی منطقه در اغلب حوزه ها و زمینه ها- از بلاتکلیفی و بلکه تعطیلی شماری از طرح های نیمه تمام تا نبود استراتژی و چشم انداز مدون برای توسعه ... و بالاخره فقدان زیر ساختهای توسعه از جمله راه های استاندارد مو اصلاتی- فرودگاه فعال ، صدا و سیمای مستقل، شهرک های مجهز صنعتی و ضرورت هایی چون: دانشگاه علوم پزشکی - توسعه‌ی دانشگاه ها پیگیری مصوبات سفرهای سه گانه رییس جمهور محترم بویژه نیروگاه 1000 مگاواتی و بیمارستانی 156 تختخوابی و نیز منطقه ی ویژه ی اقتصادی نمونه هایی از کاستی ها و نیازهای منطقه هستند که منتخب محترم، باهوش و درایتی که در ایشان سراغ داریم می توانند در چهارچوب وظایف قانونگذاری و اختیارات نظارتی خود در ابعاد ملی و منطقه ای و اعمال نظارت مستمر و دقیق در عملکرد مدیران و مسوولان دستگاه های اداری و وادار نمودن آنها به کار و تلاش مضاعف و مثمر ثمر و بهره گیری از مشارکت های مردم در سازندگی و شکوفایی منطقه و جلب  سرمایه گذاری در طرحهای زیر بنایی و اشتغالزا و بازنمودن ردیف اعتباری در بودجه ی سالیانه ی کشور برای منطقه و لحاظ نمودن طرح های توسعه ی کشور و نظارت در تقسیم اعتبارات و طرح های استانی و جلوگیری از اعمال تبعیض توسط استان نشینان و ... نقش موثر خود را در رفع این کاستیها و نیازها ایفا کند.